Al wie in 2010 smolt voor de nostalgische popmelodieën van Broken Glass Heroes (een referentie die hier vaker zal terugkeren) moet dringend op zoek naar het werk van Lars Ludvig Löfgren. Deze Zweedse zanger-componist uit Karlstad maakte met Heterochromia waarschijnlijk één van de meest aanstekelijke popplaatjes van het net afgelopen jaar. Voor dit langspeeldebuut (eerder was er een zeven tracks tellend digitaal werkstuk) zat hij tijdens de wintermaanden van 2009 vaak samen met zijn -min of meer- vaste begeleidingsband The Running Bears. Hierbij tapt hij uit een volledig ander vat dan wat hij eerder presteerde met de niet onsuccesvolle indiepunkband Affordable Hybrid en het meer op country gerichte Holmes.
Vanaf de eerste tonen van het album kan de luisteraar er niet onderuit: Lars Ludvig Löfgrens ‘Heterochromia’ zit in dezelfde deelverzameling van makkelijk verteerbare melodieuze popmuziek als Broken Glass Heroes, inclusief de samenzang. Alleen is deze Zweedse tegenhanger toch een flard minder zoet gevooisd en geeft het album veel meer variatie weer. Toch zou de hoogst catchy cd-opener ‘Canadian Maple Leafs’ zo kunnen doorgaan als de volgende hitsingle van de Devreze, Vanhamel en Co. Of anders gesteld, dit lied verdient eigenlijk wel wat radiorotatie. Verder heeft Löfgren ook vast en zeker een uitgesproken eigen muzikale identiteit, zo is de plaat over het geheel geschoren, veel minder glad gepolijst. Ook worden, naast de retromelodieuze muzikale component, een aantal nummers opgehangen aan een gevoelige sfeer (‘Across Your House’). Een Scandinavische tegenhanger van Amerikaanse Westcoastpop is te horen in ondermeer ‘Candy Rome’ en ‘Opportunity Knocks’. Andere nummers kenmerken zich door de aanwezigheid van hoekjes en kantjes. Voorbeelden hiervan zijn het initieel vrij monotone ‘Hope You’re Thinking Of Me’ en het aanvankelijk eenvoudig ogende ‘Give The Dog A Bone’. Bij deze laatsten moet even tijd gemaakt worden om ook de bodemlagen te doorgronden.
Verder zeggen de titels voldoende over de inhoud van de muziek. Het gaat een klein beetje over alledaagse dingen, maar vooral de liefde, wat niet vreemd is aan de sfeer waar het album in baadt. "When you moved/I broke my guitar/I spent all my savings for a ticket around your heart."
De eigenlijke kracht van het album zit niet zozeer in de individuele nummers. Deze zin mag evenwel niet foutief geïnterpreteerd worden: stuk voor stuk gaat het om degelijk tot uitmuntend materiaal. Toch hebben veel van de liederen, losgekoppeld van het album, een beperkte impact. Het album in zijn totale omvang is daarentegen een mokerslag van jewelste. De opbouw ervan is dermate zorgvuldig, aanvullend, als afwisselend dat zelfs verschillende luisterbeurten opeen nog geen zweem van een gapende saaiheid opwekken. ‘Heterochromia’ is sinds vandaag synoniem voor zeemzoete melodieuze vrolijkheid.
