'The Classic Years' begint met een ballad 'Singin' the blues' om dan enkel de snelle swingnummers boven te halen. Hamptons Orchestra was in zijn tijd een van de grote favorieten om de feestjes in gang te trekken. De vrolijkheid en de energie van de de bandleider zelf, druipt ook van zijn nummers af.
Het o zo typische ritme van de swing wordt in 'Wizzin the Wizz' door de ritmegitaar voor zijn rekening genomen. Het wordt meteen aangevuld door Hampton die dit keer de piano onder handen neemt. Of beter onder vingers, want hij bespeelt de piano als ware het een vibrafoon: met 2 vingers, vervangers van de stokken. Ook op de piano was de man de meester van het ritme: razendsnel en zo wisselvallig als ons eigenste weder. Lyrisch vullen sax en piano elkaar perfect aan met vraag en antwoord en uitschieters naar de hoogte toe. Het enige jammer aan dit nummer ( en van vele nummers op deze CD) is dat het nogal abrupt stopt (stoppen want eindigen doet het niet). Een slechte opname, een slechte mix? Wie zal het zeggen?
Het bluesy 'The Heeby Jeevies are Rockin' the Town' begint met een doordeweeks jazzakkoordenwisseling van de ritmegitaar, maar evolueert meer en meer naar een bluesnummer dan naar een swingnummer wanneer Hampton begint te zingen. Niemand zal beweren dat deze goedlachse vibrafonist de beste zanger is geweest die er te vinden was, maar de klankkleur van de man is op zijn minst ontwapenend en warm te noemen. Op 'Ring dem Bells' toont Hampton nog maar eens dat hij de king of the vibes is. Na een enkele introductie van het thema inclusief een scattende Hampton die zijn band voorstelt breekt het nummer helemaal open. De drummer geeft een vet roffeltje en de trompet de spits afbijt met een solo die melodisch wordt aangevuld door de tenorsax die het thema verder uitspit. Hampton sluit het rijtje met een harmonisch en melodisch simpele solo. In de non-complexiteit van deze muziek schuilt natuurlijk de vreugdevolle kracht die de luisteraar ervaart wanneer deze bliksemsnelle vibrafonist zijn wonderlijke klanken de wereld in stuurt.
'Stompology' bevat een uiteraard ook dat fijne swingritme waar het bij Hampton uiteindelijk om draait. Daarnaast valt er op deze opname een smaakvolle trombonesolo en een kundige klarinetsolo te bewonderen. Die klarinet geeft ook een meerwaarde aan het nummer 'Everybody loves my baby'. Dit is een mooi voorbeeld van knappe arrangementen: klarinet, fluit en trompet die sterk geïnspireerd is op de warme, volle klanken van de meester Louis Armstrong. 'Jack The Bell Boy' staat bol van de energieke drums van Hampton die van opleiding drummer was. Het nummer sluit met een te gekke solo, ontzettend druk maar ritmisch toch zo sterk.
Swing met een grote witte glimlach.
Meer over Lionel Hampton And His Orchestra
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
