Noem het titelloze debuut van het kwartet rond de Turnhoutse saxofonist Robin Verheyen gerust een klein pareltje. Inmiddels vijf jaar geleden was Verheyen nog geen klinkende naam, maar intussen reisde hij al meermaals naar New York om daar kennis te maken met enkele belangrijke figuren uit de hedendaagse scene. Het meest conventionele kwartetwerk is dus niet aan Verheyen besteed: hij is een echte "zoeker", die structuren en melodieën aftast en tot hun bodem probeert te reiken. In het verlengde daarvan is het een prachtig gegeven dat Verheyen voor deze plaat de hand reikte naar Jozef Dumoulin, pianist en meester aan de Fender Rhodes. Hij vervangt Harmen Fraanje die op 'Narcissus' goed werk leverde, maar de extra kleurtoets die er dankzij Dumoulin bijkomt, vormt zeker een grote meerwaarde.
De afwisseling tussen piano en Rhodes lijkt misschien een inconsequent gegeven, maar het werkt de magie van het album absoluut in de hand. Bepaalde nummers lopen ook in elkaar over, zodanig dat de plaat constant een vloeiend aspect aanhoudt. Net als in zijn eigen formatie Lidlboj gebruikt Dumoulin zijn elektronische effecten overigens niet als een waardeloos gimmick, maar weet hij zijn vondsten goed te doseren, zodanig dat het totaalgeluid van de band er baat bij heeft. Ook bassist Clemens van der Feen is iemand die duidelijk speelt vanuit een bezorgdheid om het groepsgeluid en die van daaruit af en toe een kleine solo naar zich toetrekt. In Narcissus zijn geen ego's te bespeuren die de aandacht op zichzelf willen richten, maar alleen muzikanten die elkaar de ruimte laten en elkaar inspireren. Ook drummer Flin van Hemmen, die overigens voor een flink aantal van de composities zorgde, slaagt erin om mee te communiceren met de rest, ondanks zijn niet-melodische instrument. De rol van begeleider en solist valt hier dan ook volledig weg; wat in de plaats komt is een groepszoektocht, een onderzoek naar een diepere essentie, een exploratie in sneltreinvaart.
Narcissus is een van de weinige Belgische bands die een grote zin voor vrijheid weet te koppelen aan zeer veel lyrische kracht. De thema's lijken dikwijls geïnspireerd op bekende standards, die lichtjes scheefgetrokken zijn. Gevolg is dat ze gauw blijven hangen en meteen vertrouwd aanvoelen, hoewel ze ook na ettelijke keren luisteren een zekere geheimzinnigheid in zich blijven dragen. Het is vooral dat mystieke aspect waar Verheyen en co dieper op ingaan en zeker wanneer de saxofonist het in de hoogte gaat zoeken, toont hij zich verwant met bijvoorbeeld de late Coltrane. Verheyen is echter het soort muzikant dat liever te weinig noten speelt dan te veel. Van daaruit ontstaat een ruimte voor de rest van de groep, die elke muzikant voor zich individueel invult. In het geval van bassist van der Feen zijn er dikwijls beklemmende, repetitieve en prangende noten te horen, terwijl drummer van Hemmen graag speelt met onverwachte accenten en zo vanuit steels cimbaalwerk plots heel majestueus op de proppen kan komen. Dumoulin is dikwijls weinig prominent, maar wie op hem focust hoort vaak duistere akkoorden, die zich ontwikkelen als een kabbelend beekje dat steeds duisterder kleurt en geurt.
'no. 2' is dus gelukkig geen voorspelbaar rondje geworden, maar wel een gewaagde plaat waarop alle aspecten van het emotionele muziekleven een plaatsje krijgen. Er is uitzinnige vreugde naast diepe melancholie (Narcissus ziet zichzelf weerspiegeld in het water?), telkens echter met een wrang kantje waar Verheyen met genoegen rond improviseert. Meer dan aan de zijde van grote Amerikaanse muzikanten bewijst Robin Verheyen dat ook met lokaal talent een magnifieke plaat kan ontstaan. Dat er snel een nieuwe Narcissus mag komen!
