Hammerheart Records is niet alleen terug actief, blijkbaar is opperbrein Guido bezig met een heruitgave van albums die onterecht wat in de vergetelheid zijn geraakt. Daartoe behoren zonder twijfel de schijven die het Zweedse Necrophobic op de wereld losliet. 'Darkside' is de tweede plaat die de heren uitbrachten en alweer een uiterst puike.
Necrophobic heeft altijd op de dunne scheidingslijn tussen black en death metal geopereerd, waardoor ze soms vergeleken worden met een legendarische act als Dissection. Jammer genoeg bleef de grote publieke belangstelling uit, maar de albums zijn er niet minder om. 'Darkside' laat trouwens een meer gecultiveerd en afwisselender totaalgeluid horen dan debuut 'The Nocturnal Silence', wat overigens al een sterke prestatie was.
Muzikaal gesproken schuift Necrophobic meer op in de richting van death metal. De snerpende gitaarlijnen zijn nog steeds aanwezig, maar vooral de drumpartijen krijgen meer die uptempo polkabeats mee, een kenmerk van de Zweedse scène. Dat maakt dan ook dat 'Darkside' over het algemeen bruter klinkt dan het eerste album, zeker in de snellere passages. Aan de andere kant verrijkt de band zijn sound met flitsender gitaarwerk, en wordt afwisseling niet geschuwd. Zo kan een song het ene moment razend klinken, om meteen daarna gas terug te nemen en even ingetogener te werk te gaan. Dankzij de instrumentale interludia, die vaak semi-akoestisch zijn en rustpuntjes vormen doorheen het album, wordt extra afwisseling ingebouwd en daardoor is 'Darkside' meer een duistere rit doorheen een extravagant spookhuis dan een rauwe aanslag.
De plaat klinkt meer als een coherent geheel en door de onderbrekingen rijst het vermoeden dat dit wel eens een schijf kan zijn met een achterliggend verhaal. De interludia vormen dan de overgang tussen filmische nummers die nog steeds de glorie van de Gehoornde bezingen en tegelijkertijd het vastgeroeste christendom met de grond gelijk maken. Het blasfemische trekje maakt nog altijd deel uit van Necrophobic's lexicon, en ook al is de razernij nu beter gedoseerd, het geheel wordt er niet minder gemeen om.
Het wordt haast voorspelbaar, maar ook 'Darkside' is een album dat nooit de status kreeg die het verdiende, en afgaande op de kwaliteit is dat opnieuw bijzonder onterecht. Fans van het eerder genoemde Dissection of metalliefhebbers die hun muziek graag gemeen en duister hebben, weten alweer wat aan te schaffen.
