Uniek en onpeilbaar. Wie dit cd'tje van net iets meer dan een half uur wil doorgronden, zal zich niet snel vervelen. Aan de ene kant drijven de soms folkachtige songs op het bekende recept dat aan Nick Drake doet denken: een prachtige, bij momenten zelfs sireneachtige stem, geschraagd door intimistisch gitaargetokkel. Anderzijds blijven de songs hangen in de geheimzinnige, onheilspellende mist van de arrangementen. In hun soberheid en transparantie prikkelen die constant de verbeelding van de luisteraar en vegen ze tegelijkertijd hun voeten aan alle regels van de muziekindustrie.
Wanneer er strijkers opduiken is dit nooit als een lekker tapijtje. Individueel of in kwartetvorm zwalpen en glijden ze min of meer dissonant door 'We Never Talked', knarsen ze onder 'You Her and Me' of gaan ze elk onafhankelijk hun weg op het einde van 'The Body'. Iets herkenbaarder laten ze samen met het accordeon een tangozuchtje door 'On Teasing' waaien, zonder deze sfeer expliciet uit te spreken. Deze tegendraadsheid is ook terug te vinden in drumpartij, die soms – barstend van de kleine figuurtjes en motiefjes – eerder als kleurelement dan als ritmische ondersteuning dienst doet. Vlagen elektrische gitaarnoise, cimbalom – een mysterieus klinkend snaarinstrument uit de Balkan – piano, accordeon en percussie waaien af en aan en versmoren zo mee het laatste restje gezelligheid. Vooral het beklijvende 'I Say That I Will Go' geeft een onaangenaam gevoel. Al is het dan het enige nummer dat naar het einde toe ongegeneerd mag openplooien naar een steviger arrangement, afgewerkt met subtiele gitaarnoise.
Voorzichtige tegendraadsheid klinkt door bij de subtiele maatveranderingen in de ogenschijnlijk naïeve gitaarpartij van 'The Body'. Terwijl in 'Regrets' de spanning die gewoonlijk in de arrangementen hangt, ook in de compositie zelf terug te vinden is. In deze duo-opnamen vormt de licht wringende drumbegeleiding een volwaardige tegenspeler voor de gitaar van Nina Nastasia. Alsof zij op een wankele ijsschots staat die steeds kleine verschuivingen maakt. De soms vreemde melodische wendingen en abnormaal ritmes maken deze song tot de vreemdste nummer op de cd. Muzikaal hooliganisme van het tederste soort.
Meer over Nina Nastasia
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
