Het zelfgetitelde debuut van binnenlands trio No Angry Young Man is een welgemikte worp richting intieme clubs, kleine festivals en subtiele airplay. Na een korte 'jazzy' intro (inclusief handgeklap) loopt het eerste nummer 'Song For Suicide' over in een braaf aanstekelijk nummer dat de toon zet voor de komende 45 minuten.
De korte hitgevoelige popnummers zijn opgebouwd door een piano, cello en akoestische gitaar. Om deze drie basisingrediënten wat bij te kruiden wordt er flink gebruik gemaakt van diverse studiogasten : op de achtergrond spelen er onder andere een contrabas, hobo, viool en meer. Ondanks de talrijke instrumenten blijft de opzet van elk lied bescheiden en teert men op de kracht van een goede melodie en warme zangstem, wat alle twijfel wegneemt of deze nummers ook live het hoofd boven water zullen houden. Zo heeft bv. 'Mary Jane' niet meer nodig dan een piano en wat opgewekt gitaargetokkel. Toch wordt dit lied geleidelijk opgebouwd tot een refrein met achtergrondkoortje en drumborstels. Deze klassieke akoestische opstelling en schijnbaar simpele popnummers gaan hand in hand met genres als folk en jazz, een combinatie die zichzelf reeds heeft bewezen dankzij Lady Linn And Her Magnificent Seven. De moeiteloosheid waarmee de deuntjes van No Angry Young Man het gehoor inpalmen is wonderbaarlijk, het vergt maar één refrein om het volgende mee te neuriën. Jammer genoeg houdt de band de muziek over het algemeen zeer braafjes, in tegenstelling tot hun invloeden uit andere avontuurlijke genres. Wat niet wil zeggen dat ze met dit album geen frisse – niet elektronische - wind blazen door het gamma van de radiovriendelijke popmuziek.
No Angry Young Man levert dus een mix van pop, jazz en folk maar telkens met de veiligheidspal op. Geen probleem, de liedjes hebben genoeg te bieden voor de doorsnee luisteraar en bevatten enkele sterke melodieën die met moeite uit het kortetermijngeheugen te slaan zijn.
Meer over No Angry Young Man
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
