Het Finse Norther begon in 1996 als een door vroege-Children of Bodom beïnvloede metalband, dit wil zeggen dat het collectief aangevoerd door zanger/gitarist Petri Lindroos (tevens nu in het folk/melodieuze death metalgezelschap Ensiferum) een mix van power metal en melodieuze death metal speelden op het debuut 'Dreams of Endless War' en vervolgplaten 'Mirror of Madness' en 'Death Unlimited'. Sinds 'Till Death Unites Us' begon de band meer zijn eigen weg te gaan: heldere, gepolijste vocalen deden hun intrede, de riffs werden iets minder gecompliceerd, focusten zich meer op stevige akkoorden en keyboards fungeerden meer op een atmosferische manier. Nu staat de band er na de 'No Way Back' EP terug met een album dat simpelweg de naam 'N' draagt.
'My Antichrist' opent de plaat naar gewoonte snel en stevig: dubbele basdrums en atmosferische keyboards begeleiden hakkende gitaren en leiden naar het melodieuze refrein waar Petri Lindroos' geschreeuw en gebrul wordt afgewisseld met de heldere, zalige vocalen van medegitarist Kristian Ranta. Hier worden alvast nieuwe Norther-elementen duidelijk: de keyboards fungeren meer als atmosferisch instrument, iets wat zowel prachtige en ontroerende landschappen kan tekenen als snijdend koud kan uithalen. Ook Ranta's vocalen, die hier en daar de gitaarmelodieën vervangen of ondersteunen, blijven over het algemeen helder en niet zeurderig, maar laten op 'To Hell' en vooral op het half nutteloze 'If You Go' een beetje te wensen over omdat zijn stemtimbre hier toch wat saai en vervelend klinkt. De gitaren halen nog altijd melodieus en hier en daar technisch uit (zie vooral de soli), maar sommige partijen zijn wat eenvoudiger geworden. Ieder voorbeeld daarvan is schitterend, maar de beste partijen vindt de luisteraar op het lekkere 'Always & Never' en op het schitterende 'Down', waar ritmische dubbele basdrums als begeleiding rollen voor hakkende melodieuze gitaarakkoorden en atmosferische keys die hand in hand gaan met het geschreeuw van Lindroos. Het nummer is een van de beste die 'N' siert naast 'We Rock', dat werkelijk een epische headbangersdroom en snelheidsduivel van jewelste is. De uitgebreide uitvoering van die elementen is maar goed ook, want zo is er een tot nu toe positieve evolutie van de band voelbaar.
Norther komt weer eens met een sterk melodeathalbum op de proppen, alleen dit keer met de nodige en mooie innovatie. Het is alleen te hopen dat de band een niet té poppy richting uitgaat en de gulden middenweg weet te behouden, zoals dit overgangsalbum bewijst. Aan Lindroos en Norther de keuze.
Meer over Norther
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
