'Morph' is niet minder dan een juweeltje. Met wat het Italiaanse trio P.A.F. hier laat horen spelen ze het schaamrood op de wangen van het gros van hun Amerikaanse collega's en van diegenen die menen dat de toekomst van de jazz in de sector van de beats te vinden is. Want op de vandaag zo vlot scorende jazzy dance na is het er allemaal: razende uptempo bop, een downtempo ballad, de sfeer van stomme films en de klassieke film noir, tango annex chachacha, korte experimentele passages en bevreemde elektronische effecten.
Dit alles wordt gebracht door drie muzikanten van internationale klasse. Trompettist Paulo Fresu, de man die de meest zangerige en klassieke solo's in eender welk tempo uit zijn mouw schudt, is meteen herkenbaar aan die licht hese, maar buitengewoon heldere toon. Pianist en accordeonist Antonello Salis is met zijn speelse en soms zelfs krolse stijl de vrijbuiter van de drie. Deze rol vervult hij ook als begeleider, want ondersteunende akkoorden moeten bij hem vaak wijken voor levendige commentaren op wat de anderen op dat moment uitrichten. Het trio wordt volledig gemaakt door bassist Furio Di Castri die zich moeiteloos aanpast aan de situatie: diep en opzwepend groovend, in onvervalste hoempastijl of met een klassieke walking bass lijn.
Wanneer de groep met elektronica gaat stoeien, wordt duidelijk dat ze mijlenver boven de meeste van hun hi-tech collega's verheven staat. Het rituele 'Paftastique' trekt hierin alle registers open: de trompetmelodie wordt in verschillende hogere fluitachtige partijen ontdubbeld en van een smaakvolle echo voorzien. De spaarzame en soms spacy elektronische effecten worden goed geplaatst en Salis gebruikt de snaren van de piano als percussie-instrument, met een zinderende drive tot gevolg. Dat het trio bij deze en enkele gelijkaardige tracks eerder of sfeer dan op ontwikkeling speelt en in het thema blijft hangen, is geen probleem. Het bevreemdende en onaardse klankbeeld van deze nummers blijft boeien dankzij een zorgvuldige opbouw en een creatieve behandeling van het materiaal. Dat P.A.F. uit door de wol geverfde jazzmuzikanten bestaat, is hier zeker niet vreemd aan en komt – naast de stoet stijlreferenties – extra tot uiting in het eigenlijk eerder bescheiden en akoestische 'Chorinho'. De souplesse en de nuancering waarmee het trio hier het tempo subtiel laat verglijden, straalt buitengewone klasse uit.
Wie bij deze cd een boom wil opzetten over de lyriek waar Italiaanse muzikanten zo in uitblinken, heeft zeker een punt, maar moet wel een ironische stoot van het trio kunnen verdragen. Wanneer de drie zich te goed doen aan een (weliswaar Franse) operettemelodie uit 'Les Contes d'Hoffmann' kunnen ze het niet laten om met wat primitief gezang, kleine elektronische effecten en gegorgel het charmante walsje te verwringen. Het is echter bij 'The Happy Beat' dat het dak er qua sfeer helemaal af moet. De denderende volkse dansritmiek van dit stuk levert de onhoudbare achtergrond waartegen Fresu een klassieke solo aflevert die zo in de boekjes kan. Na deze feestambiance sluit het ontwapenend lyrische 'Chorale Soniante' deze cd van ongeziene klasse af. Fantastisch is een understatement.
Meer over P.A.F.
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
