De Amerikaanse singer-songwriter Jason Robert Quever groeide op in een commune in Humbolt County en is momenteel woonachtig te San Francisco. Onder het pseudoniem Papercuts debuteerde hij in 2004 met 'Mockingbird', een plaat vol getormenteerde liedjes die heel wat lof toegezwaaid kreeg. 's Mans tweede boreling heet 'Can't Go Back' en blijkt wederom een behaaglijke kruisbestuiving tussen Beatleske pop en doorleefde indie.
Hoewel Papercuts de facto slechts een éénmansproject is, zijn alle nummers rijkelijk georchestreerd. Quever nam alles zelf op en deed beroep op een rits gastmuzikanten om de tracks van de nodige diepgang te voorzien. Net als Bright Eyes zoekt Papercuts zijn heil in klassieke arrangementen (zang, gitaar, bas en drum) die opgevrolijkt worden door accenten van piano, orgel of strijkers. De hele plaat baadt zo in een sixties sfeertje waar de summer of love nooit veraf lijkt. Opener 'Dear Employee' is een gelaagde hymne die Arcade Fire ontdoet van zijn bombast zonder aan gevoel in te boeten. De ingetogen indiefolk van 'John Brown' houdt het midden tussen emotie en melodie, terwijl een van hartenpijn doordrongen 'Summer Long' de luisteraar genadeloos naar de keel grijpt. De geest van John Lennon waart rond in 'Outside Looking In', een sublieme popsong over de platonische liefde. Alsof dat nog niet genoeg was, staan op 'Can't Go Back' nog 6 andere prachtsongs om heerlijk bij weg te dromen.
Jason Quever toont zich een begenadigde songschrijver: Papercuts schittert in zijn eenvoud en weet meermaals een gevoelige snaar te raken. 'Can't Go Back' is een pareltje van ambachtelijk vakmanschap dat heel wat bekendere artiesten moeiteloos het nakijken geeft. Rufus Wainwright en consoorten mogen alvast angstvallig over hun schouder beginnen kijken.
Meer over Papercuts
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
