In de jaren negentig stonden een hele hoop bands op die zich op het eerste gehoor als enig doel hadden gesteld om zo snel mogelijk de geluidsmuur te doorbreken door het spelen van rechttoe rechtaan rock. Zo was er naast onder andere Brainiac, The Jesus Lizard en Barkmarket ook het legendarische Girls Against Boys uit Washington, DC. Het unieke aan deze band was – of is, want officieel is GvsB nooit gesplit - dat haar sound mee bepaald werd door het gebruik van niet één maar twee bassisten. Minstens even bepalend was de stem van Scott McLoud die te herkennen is uit de duizend aan het koele, ietwat donkere timbre. Niemand die zo mooi kreunend kan zingen als hij. Onder de naam Paramount Styles levert hij nu een eerste werkstuk af als solo artiest.
Scott McCloud doet het echter niet helemaal in zijn eentje. Hij heeft voor Paramount Styles mooi volk rondom zich verzameld als Richard Fortus van de Psychedelic Furs en – jawel! – Guns N' Roses (zo duurt het dus nog minstens een paar jaar voor die plaat verschijnt) op gitaar en Girls Against Boys-drummer Alexis Fleisig. Er is zelfs plaats voor een pianist en cellist, wat de semi-akoestische nummers alleen maar ten goede komt. Scott McLoud heeft het slopen van de geluidsmuren blijkbaar achter zich gelaten en trekt bij Paramount Styles volop de akoestische kaart. Op één nummer van 'Failure American Style' is een sleutelrol weggelegd voor de eveneens prachtige stem van een zekere Angela McClusky. Tot op heden is zij onbekend, maar hopelijk komt daar snel verandering in. De spanning die ontstaat tussen haar en Scott McLoud's stem levert namelijk het knapste nummer van de plaat op: 'Come to New York'. Jammer dat deze samenwerking tot slechts één nummer beperkt blijft.
Opener 'Alleyesareonyounowmypet' zet meteen de toon: de akoestische gitaar van Scott McLoud wordt ten volle ondersteund door zijn collega's en zijn stem is nadrukkelijk aanwezig door deze vooraan in de mix te plaatsen. De baslijn zet vervolgens een vette groove onder het geheel zodat het semi-akoestisch geluid toch lekker uit de boxen spat. Het nummer bewijst ook dat Scott McLoud nog steeds een begenadigd songsmid is. Het is wel jammer dat dit hoge niveau niet heel de cd volgehouden wordt. Naast het eerder vermelde 'Come To New York' is ook 'Paradise Happens' een pareltje. Opnieuw doet de stem het nodige werk, de rest van het instrumentarium beperkt zich op deze song veel meer tot het louter begeleiden al heeft de cello hier wel duidelijk de grootste meerwaarde. 'Race You Til Tomorrow' wordt opgebouwd rond een pulserende basdrum. Het refrein bestaat uit louter een herhaling 'Yeah's', maar het geheel klopt wonderwel. De 'Yeah's' komen dan ook uit het gepaste strottenhoofd. Het crescendo-einde met de prachtige zinsnede 'Pass the Veuve Clicquot' behoedt het nummer wel net op tijd van de eentonigheid. Het wat meer up-tempo 'I Keep Losing You' begint dan weer als een countrysong, maar het refrein en een vleugje elektronica geven het nummer vervolgens een geheel andere wending richting pop. Prachtig hoe dit nummer deze sferen perfect weet te combineren. Ook de overige nummers op de plaat vallen niet door de mand, al staat halfweg de grootste stinker: het akoestisch tussendoortje 'One Last Surprise'. Dit is niet meer dan een saaie vingeroefening op piano en gitaar. Het is een raadsel waarom dit er uiteindelijk op beland is. Nog verwonderlijker is dat Scott McLoud in een recent interview dit nummer als zijn favoriet bestempelt.
Het laatste nummer van de plaat heeft de toepasselijke titel 'More Than Alive'. Naast een mooie ingetogen afsluiter geeft de titel van het nummer tevens de grootste verdienste van dit werkstuk weer: het bewijs leveren dat de muzikant in McLoud nog steeds meer dan levend is. Het gat dat gevallen was tussen deze release en de laatste plaat van Girls Against Boys was ondertussen al opgelopen tot zes jaar. Hopelijk duurt het nu niet zo lang voor er een vervolg op deze eersteling van Paramount Styles verschijnt. Maar dan mag het toch nog dat tikkeltje meer zijn, want Scott's vriendenclub levert zeker geen slechte plaat af, maar over gans de lijn valt het toch wat dunnetjes uit, zeker in vergelijking met zijn grensverleggend werk bij Girls Against Boys. Maar daar valt dan ook zeer moeilijk tegenop te boksen.
Meer over Paramount Styles
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
