Metalcore is dood. Toch zijn er nog een aantal grotendeels Amerikaanse bands die de mensheid nog moeten komen lastigvallen met hun gestolen, onoriginele vorm van muziek, zoals Killswitch Engage, Still Remains en As I Lay Dying. Om maar niet te spreken van de obsessie die deze jongens hebben met de woorden 'remains' en 'die' om hun geweldig geïnspireerde groeps –en albumnamen te verzinnen. Is het Australische Parkway Drive zo'n band? Ja en nee. Het is uiteraard spijtig dat deze band de brutale formule van metalcore, zoals het oorspronkelijk bedoeld was, niet weet uit te voeren zoals Neaera, Heaven Shall Burn of Maroon, maar een ding is zeker: ze doen alleszins hun best op hun tweede schijf, 'Horizons'.
De plaat opent nochtans schitterend met het sfeervolle introotje 'Begin', waarna de echte opener 'The Siren's Song' uitbarst met frenetieke hoge gitaarnootjes waarop dubbele basdrums, machinegeweerriffs en een getergede schreeuw vet hun werk op doen. Het spijtige aan de zaak is dat de volgende reeks gitaarpartijen zo naar mediocriteit ruikt dat het geheel bijna verknald wordt: de 'blastbeats' (of wat ervan te maken valt) klinken als lamme tikjes op een waspoederdoos tegelijk met wat enkele basdrummetjes. Een paar andere riffs maken dit net goed. In 'Feed Them to The Pigs', 'Breaking Point', 'Boneyard' en 'Dead Man's Chest' worden de afgekookte, simpele uptempo melodeathpartijen voorspelbaar afgewisseld met breakdowns die meestal niet meer nut hebben dan het equivalent voor te stellen van de luidste scheet ter wereld. En stinken dat ze doen. De vocalen zijn nog lang niet zo erg en hebben wel enige variatie bij momenten, maar dragen spijtig genoeg vaak weinig gevoel in zich. De enige functionaliteit ervan tekent zich bij het brutaler maken van de reeds lamme breakdowns en het schreeuwen bij harde metalpassages. Bovendien is de productie van Killswitch Engage gitarist Adam Dutkiewicz zo ontzettend voorspelbaar en zielloos: ze is brutaal wanneer het moet (zie de vele, overbodige breakdowns), maar dringt meestal melig de kracht van de gitaren terug. Wel mooi aan deze plaat zijn zeker het pakkende 'Carrion', het total In Flames/Maiden-worshipnummer 'Five Months'(met toffe solo), het atmosferische 'Idols And Anchors' (met nog toffere solo), 'Frostbite' en de mooi zinderende gitaarnootjes op de breakdown rond de twee minuten vijfenveertig van 'Breakpoint'. Maar hetzelfde kan gezegd worden van bijvoorbeeld Darkest Hour's laatste middelmatige plaat.
Parkway Drive doet op geen enkel moment iets nieuws en misschien hoeft dat niet in een genre oververzadigd en doodgemaakt door zijn eigen bands. Maar ondanks sommige goede maar zeer voorspelbare melodieën, is de groep zodanig inspiratie- en krachteloos bij momenten dat het gewoon erg is, wetende dat de nutteloze moeite aan deze jongens veel beter besteed had kunnen worden aan echt Australisch talent. Gelukkig biedt dit land ons nog echte metalgenieën als Alchemist, Devolved of The Amenta.
Meer over Parkway Drive
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
