Hoe men het ook draait of keert, Peter Murphy zal voor de publieke opinie toch eeuwig de “godfather of goth” blijven of de vampierfrontman van het legendarische Bauhaus. Daar heeft de 55-jarige Brit zijn laatste tournee – met als thema bekende rockcovers van ondermeer John Lennon en Joy Division – geen verandering in kunnen brengen. Ook de negende studioplaat, ‘Ninth’ zal geen breuk met de man zijn demonische verleden kunnen bewerkstelligen. Daarvoor klinkt het album (gelukkig) te zwart en te zweverig.
Het is in elk geval duidelijk dat Peter Murphy niet meer angstvallig zijn rug keert naar de Bauhaus-historie, zoals bij enkele penibel slechte singer- songwriterplaten in het geval was. De man doet weer waar hij goed in is: zijn typerende, glijdende stem inclusief vuile accenten en punky randje ten volle benutten in elf songs die variëren tussen pop, (glam)rock en intieme ballades.
Zo valt het in een verzuchtend, romantisch moment als ‘Never Fall Out’ -met noodzakelijke backing vocals, strijkers en piano- nog maar eens op hoe sterk Murphy’s zang die van de vroege David Bowie benadert. Nostalgie en herkenning zijn dan ook de voornaamste troeven van deze plaat.
Want spijtig genoeg is de imposante zanger nooit de persoon gebleken die echt memorabele songs uit zijn hoed kon toveren, daar stonden de magie en de medebandleden van Bauhaus voor in. Zo vallen op ‘Ninth’ veel goede ideeën en geluiden te ontdekken, maar evenveel onvolkomenheden. ‘The Prince & Old Lady Shade’ probeert met zijn persistente rockriff en ondersteunende zweefklanken naar een mooie climax toe te klimmen, maar de goedkope digitale strijkers die werden toegevoegd breken elke vorm van mystiek en emotie af. Verder lijkt het wel of songs als ‘Memory Go’ met zijn onovertuigend karakter en voorspelbare vierkwartstructuur in tien minuten in elkaar gedraaid werden. Het kost in elk geval even veel tijd ze te vergeten.
Maar Peter Murphy kent natuurlijk ook weer zijn sterke momenten, en die houden hem in zijn solocarrière toch al bijna dertig jaar staande. ‘Uneven & Brittle’ toont dat met een eenvoudige riff wel degelijk een goede song met veel grandeur en emotie kan neergezet worden. Enkel al aan de door merg en been snijdende schreeuw van Murphy mag een puntje gezogen worden. ‘I Spit Roses’ bevat zowel een catchy groove, een melancholisch orgel, een openbarend refrein en een memorabel karakter en is zijn status als single dan ook meer dan waard.
‘Ninth’ is voor wie nog steeds blijft hopen naar oude gloriedagen geen hoogvlieger. Ook wie nog nooit van Peter Murphy heeft gehoord en even verder blikt dan de man zijn fabuleuze stem, mag zich er vanaf brengen met een “ja, maar”. Van de andere kant kan het geen kwaad dit album wat te laten rijpen en vast te houden aan zijn sterke momenten, want die zijn er wel degelijk.
