Nieuwe tijden brengen nieuwe maatstaven met zich mee. Hoe obscuur de artiest ook is, zijn cd's worden tegenwoordig gemakkelijk herkend via het internet en voor het gemak van de luie computergebruiker voorzien van accurate trackinformatie. Zoniet 'Plunge with Bobo Stenston'. iTunes zwijgt in alle talen, ook in het Zweeds. Het betreft hier een fout van de muziekmaatschappij, valt te vrezen, want deze moderne lakmoesproef zegt deze keer niets over de professionaliteit van het Zweedse trio.
Plunge is sinds de oprichting van de band in 2001 een vaste waarde in de hedendaagse jazzscène in Zweden. Met hun mix van improvisatie en composities verdienen saxofonist Andreas Andersson, bassist Mattias Hjorth en drummer Peter Nilsson in eigen land veel bijval. Het kon dan ook niet lang duren voordat zij zouden gaan samenwerken met hun internationaal befaamde landgenoot en pianist Bobo Stenson. Stenson past wonderwel bij het trio. Of misschien beter: Stenson weet zich goed in de band in te passen. Vooral het samenspel met Andersson komt bij momenten erg goed uit de verf. De hier en daar wat achteloos gespeelde frases van deze saxofonist krijgen door de antwoorden, variaties en begeleidingen van Stenson meer diepte, waardoor de nummers aan kracht winnen. Maar ook Stenson kan niet verhelpen dat het dit trio aan ideeën ontbreekt. Met veertien nummers levert Plunge weliswaar een overvolle cd af, maar echt boeiend is hij niet. De plaat opent met snelle, opgebroken nummers waarin de instrumenten tegen elkaar inspelen en waarin piano en sax elkaar halverwege vinden en hand in hand naar het einde gaan. Maar gaandeweg moet de luisteraar die strijd tussen de verschillende instrumenten missen. Lange slepende saxofoonlijnen krijgen de overhand en meer dan één track verwatert na een minuut of drie, vier, zonder ooit echt een punt te hebben gemaakt.
Een cd met veel korte nummers valt in de jazz erg op. Voor wie lang uitgesponnen tracks gewend is waarin iedereen de kans krijgt zijn kunnen in een solo te laten zien, kan 'Plunge with Bobo Stenson' een compacte verfrissing zijn. Helaas levert compactheid in dit geval geen extra zeggingskracht op. De muzikale variatie is minimaal. De thema's zijn niet pakkend, de improvisatie is eerder ingetogen en de momenten waarop de muziek echt spannend is, zijn van korte duur. Steeds wordt weer de harmonie opgezocht, waarna het de muzikanten aan inventiviteit ontbreekt om de muziek interessant te houden.
Meer over Plunge
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
