Stereophonics waren de laatste twee jaar een beetje van de aardbol verdwenen. Hun laatste wapenfeit was 'Language. Violence. Sex. Other' met het beklijvende 'Dakota'. Op dat album experimenteerden Kelly Jones en de zijnen in navolging van Radiohead met elektronica. Nu hebben Stereophonics echter al hun elektronica-aankopen op E-bay gezet en zijn ze in de studio gekropen om een potje te rocken. Producer Jim Lowe stak een handje toe, zoals hij eerder al had gedaan bij Foo Fighters en Manic Street Preachers, en dat zorgde er voor dat 'Pull The Pin' een stevige Stereophonics laat horen.
En rocken doet deze 'Pull The Pin' zeker. Openingsduo 'Soldiers Make Good Targets' en 'Pass The Buck' schakelen in 30 seconden van eerste naar vijfde versnelling om pas bij de single 'It Means Nothing' wat gas terug te nemen en over te gaan in cruise-modus. Het aan de Sex Pistols-herinnerende 'Bank Holiday Monday' knalt vervolgens door de geluidsmuur en zorgt voor een extra shot adrenaline.
Het krachtige 'My Friends' en 'Ladyluck' bijten zich met stevige drums en ritmische gitaar vast in de trommelvliezen en vragen een weinig beleefd om het volume hoger te draaien. De hese stem van Kelly Jones geeft het allemaal een nog ruigere klankkleur.
Er passeren ook lekker kabbelende, maar daarom niet minder strakke, pop/rock-deuntjes zoals het regenachtige 'Daisy Lane' en het epische 'Stone', twee voltreffers voor wie niet vies is van wat Britpop.
Het niveau van 'Pull the Pin' zakt even met het banale 'Crush'. Deze romantische ballad op speed mist zijn doel volledig. Maar orgelpunt 'Drowning' maakt dit dipje meteen goed. Ingetoomde gitaar en een bijna fluisterende Jones worden op sleeptouw genomen door de drums. En met een fantastische climax, vol en gevoellig, klinkt dit als een ultieme afsluiter voor een live-show.
Stereophonics zijn er in geslaagd om een ruwe rocksound naar het album te vertalen waardoor 'Pull The Pin' het ideale album is om live potten te breken. Zowat elke song op dit zesde Stereophonics-album lijkt ook klaar om uit te groeien tot een hit. 'Pull The Pin' raast voorbij als een stoomtrein, maar vindt bij gelegenheden ook de kalmte terug om muzikaal te raken. Toegegeven, Kelly Jones heeft niet de inventiviteit van de jonge leeuwen Arctic Monkeys of Bloc Party en hij stuurt zijn groep al eens vaker richting pop, maar met deze 'Pull The Pin' laat hij horen dat de oudere generatie Britpoppers nog lang niet afgeschreven is.
Meer over Stereophonics
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
