Het grote voorbeeld in het progrock-wereldje zal altijd Pink Floyd blijven. Als geen ander wist deze band een psychedelische cocktail van rock, fantasie en symfonie te brouwen. Het aantal volgelingen blijkt dan ook groot, in die mate dat zelfs vier decennia na de geboorte van het genre nog steeds mooie releases het licht zien. Dat is in elk geval zo bij 'Posthumous Silence' van Sylvan: een bende symforockers die in 'de scène' grote faam geniet. Hoewel het inmiddels al even op de markt ligt, heeft de groep in dit conceptalbum (nog zo'n kenmerk van vele progrockplaten) zijn tweede adem gevonden na een periode van beperkte erkenning in thuisbasis Duitsland.
Uitstraling, visie en kracht: het zijn drie grote troeven die Sylvan met dit album uitspeelt. Tekst en muziek sluiten zich dan ook aaneen tot een alomvattend, ontroerend verhaal: een vader die zijn dochter verloor, ontdekt een dagboek van haar en leert daarin zijn eigen tekortkomingen kennen door haar verborgen pijn, verdriet en smart te lezen. Emotie staat dus centraal in dit werk en dat is prima weergegeven. 'Posthumous Silence' opent dan wel zoals de doorsnee progrocksymfonie begint (met kabbelende beekjes, engelkoren, streelzacht pianospel), maar gaandeweg duiken toch erg gevoelige en ijzersterke songs op. 'In Chains' combineert een zwevende melodie en heldere, nazinderende zanglijnen met stevigere gitaarpartijen en breekt soms mooi open. Toch streeft ook dit bijna negen minuten durend nummer een symfonisch karakter na, door regelmatig weg te glijden, nieuwe passages te openen en zo - in heuse Marillion stijl - een grotesk muzikaal verhaal te vertellen. Mooie gitaarthema's en adembenemende solo's volgen elkaar vlot op en zitten toch netjes ingebed in universeel overheersende soundscapes. Het nog iets langer durende 'Plane of Truth' doet er nog een schepje bovenop. De onverteerde onmacht van de overleden dochter wordt prima weerspiegeld in de dramatische sfeer die piano en synthesizer neerzetten. Aangewakkerd door elektronische effecten en samples van (uit)lachende mensen en mede dankzij eenvoudig volgbare en toch erg emotioneel geladen teksten, snijdt dit nummer los door de ziel. Sylvan verstaat de kunst om gevoelens niet al te complex en toch passend te uiten in zowel tekst als muziek. Verder blijft de plaat uitblinken in een hoeveelheid aan details. Diepe baslijnen die haast onmerkbaar opduiken, veelgelaagde klanktapijten die subtiel van teneur veranderen of ver weggestoken achtergrondgeluiden maken van deze plaat een heuse en ook heerlijke zoektocht.
Men moet wel een beetje van melodramatica houden om deze plaat te kunnen verteren. Lange, epische passages sluiten zich immers aan elkaar tot één groot verhaal. Wie echter enig oog voor verhaal en detail kan opbrengen, zal een mooi, erg gevoelig en gedetailleerd schouwspel ontbekken dat niet meteen al zijn geheimen prijsgeeft. 'Posthumous Silence' bezit zowel de kracht om meteen te overtuigen, als ook om de luisteraar telkens meer in zijn greep te nemen.
Meer over Sylvan
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
