Ed Warby is voor de meeste metaalliefhebbers geen onbekende: de man geselde de vellen bij Gorefest, zit steevast achter de drumkit voor Ayreon en ramt nu de beuk erin bij Hail of Bullets en nog tig andere projecten. Het is echter ook zo dat de man een voorliefde heeft voor melodieuze doom metal, en met The 11th Hour laat hij deze uitlaatklep ten volle bovenkomen. Dat leverde met 'The Burden of Grief' al een erg indrukwekkende plaat op, maar ook deze opvolger ('Lacrima Mortis' genaamd) is een puik album met heerlijke doom.
An sich is er aan de opzet van The 11th Hour geen spat veranderd. Nog steeds klinkt de muziek op en top loodzwaar en worden de slepende gitaarpartijen doorvlochten met melancholische melodieën. Daarnaast is er de heldere zang van Warby zelf, die misschien niet de meest fantastische stem ooit heeft, maar wel de juiste gevoelige snaren raakt. Waar op de voorganger de rauwe grunts werden ingebruld door Warby's vriend Rogga Johansson, is het deze keer de beurt aan mede-Nederlander Pim Blankenstein. Dat is geen enkel gemis, aangezien Blankenstein ook beschikt over een oerbrul waar de meeste mensen spontaan hun broek van afzakt.
'We All Die Alone', 'The Death of Life', 'Nothing But Pain', ... Echt vrolijk wordt een mens hier niet van, maar het is treffend hoe Warby erin slaagt om zelfs de meest deprimerende onderwerpen een zekere luchtigheid te geven, precies dankzij die zachte en sfeervolle melodieën. In dat opzicht heeft de man goed geluisterd naar ouder werk van de Britse doom school, als daar zijn Paradise Lost en Anathema, aangezien die bands datzelfde principe ook bijzonder goed beheersten.
Het voornaamste verschil tussen dit album en het vorige, zit hem in het geluid: op 'Lacrima Mortis' klinkt het geheel opener, iets rauwer ook en dat komt de muziek ten goede. Niet dat het vorige slecht klonk – verre van – maar deze aanpak geeft een luisteraar meer ademruimte en laat ook de verschillende instrumenten beter tot hun recht komen.
The 11th Hour heeft wederom een pracht van een plaat afgeleverd, die vast en zeker in de smaak zal vallen bij liefhebbers van doom en adepten van melancholische muziek in het algemeen. Als Warby op dit élan verder blijft gaan, wordt dat ten zeerste uitkijken naar waar de brave man uiteindelijk zal komen.
