Het kwartet The Dead Color heeft netjes het parcours afgelegd van het Rockconcours, De Beloften en een beloftevolle single. ‘Cyanide’ behaalde een propere status in de alternatieve playlist en toonde aan dat de heren weten hoe ze met synthesizers en elektronische apparatuur een leuke elektropopsong kunnen in elkaar boksen. Wat blijkt? Het verwachte debuut biedt veel meer van hetzelfde en verovert met zijn herkenbare sound een plaats die netjes staat tussen een berg bekende, hedendaagse Vlaamse bands.
Een echt originele aanpak kan The Dead Color niet aangemeten worden. De cocktail van lichtvoetige elektrobeats, Moroder-toetsenklanken en vervormde zang is een formule die ettelijke elektropopprojecten reeds uitmolken. Doe daar nog zware, psychedelische synthesizernevels bij die knipogen naar de wat meer sombere wereld van new wave en een naam als The Subs lijkt zo voor het grijpen.
Toch bewijst dit gezelschap dat er ook nog heel wat ruimte kan gecreëerd worden in dit stukje genre-elektronica. Het titelloos debuut van deze Gentse band (van waar anders?) houdt immers niet enkel van fonkelende glitternevels, maar ook van felle kleurenmengelingen. Een regenboog aan synthesizerkleuren, duidelijker kunnen het instrumentale ‘TDC’ of de psychedelisch gelaagde opener ‘Wasteland’ niet omschreven worden.
Er wordt natuurlijk wel erg veel geconsumeerd met spacediscosynthesizers en plastieken tunes, maar het wordt nooit echt kitscherig. Er wordt ook veel gerecycleerd, ondermeer van Jean Michel Jarre. Zo bulkt het eveneens instrumentale ‘Bruce / 48 KB’ van de hoog zwevende toetsenmotiefjes en in elkaar verweven synthesizerpotsierlijkheid, zoals de Franse grootmeester het zo vaak voordeed.
Maar er is natuurlijk ook dat eigen geluid, dat ondermeer gedomineerd wordt door de zacht vervormde, wat stijve powerstem van Erik VH en de wat zwaardere onderliggende lagen. Die dekken de soms overdreven dikke retrosaus van deze plaat wat toe. Iets meer pop, iets minder synthesizers is al eens welkom, maar maak dat eens wijs aan een band met driekwart toetsenisten.
‘The Dead Color’ klinkt melodieus sterk, vertrouwd en gerijpt. Dat zijn niet te onderschatten troeven voor een debuutplaat. Deze schijf staat dan ook zeker zijn mannetje. Helaas zorgen iets te duidelijke invloeden niet voor een plotse “aha”-glimlach. Extra sleutelen aan een leuk muzikaal smoelwerk voor de band met memorabele deuntjes en bijbehorende oneliners zou een oplossing kunnen zijn.
