Drummer Wilson Das Neves en gitarist Neco zijn twee Braziliaanse knarren die in de jaren '50 en '60 actief waren in de Braziliaanse muziekscène. In die periode werd de samba bestoven door de jazzmuziek die uit de Verenigde Staten kwam overwaaien, wat de geboorte zou betekenen van een nieuw genre, de bossa nova. In 1964 brachten de twee hun debuut uit, maar het vervolg, toepasselijk 'The Return of The Ipanemas' genoemd, zou een kleine veertig jaar op zich laten wachten. Met 'Samba Is Our Gift' zijn ze inmiddels aan hun vierde album toe.
Het openingsnummer 'Imperial' begint met een tegendraadse, repetitieve inleiding van de trombone die al snel overgaat naar vloeiende, zangerige lijnen die de hoofdbrok van deze cd zullen vormen. Wilson Das Neves valt in, hier als zanger, met een stemgeluid dat het hele album belichaamt: warm, pretentieloos, met karakter, maar zonder al te veel jeugdige energie. Algemeen gesproken zijn de climaxen schaars op 'Samba Is Our Gift'. Instrumentale solo's drijven mee op de zonnige zomerritmes. Hoewel Neco bijvoorbeeld in 'Triza, Trente E Nova' blijk geeft van verbluffende virtuositeit, worden zulke huzarenstukjes onvoldoende uitgespeeld of gepresenteerd om helemaal tot hun recht te komen. Het resultaat is een sympathieke gezapigheid, die nergens broeierig of enerverend wordt, maar anderzijds ook zelden echt aangrijpt of doet bewegen.
Dit neemt niet weg dat alle nummers met grote vakkundigheid en oog voor detail zijn gemaakt. In het vocale nummer 'O Samba É O Meu Dom' is er in de begeleiding bijvoorbeeld een wonderbaarlijke dialoog aan de gang tussen drum, bas, percussie en piano, die motieven van elkaar overnemen en vervormen in een uiterst hecht samenspel.
Bovendien zijn er ook een paar originele pareltjes te rapen. 'Taioba' opent met een duidelijk Afrikaans geïnspireerde intro van percussie en koor, waarop een erg glad, bijna zeemzoeterig bossa nova-thema volgt. Regelmatig wordt dit thema opnieuw afgelost door de bijzondere, bijna sinistere klank van het koor. De overgangen zijn abrupt, maar wel altijd in perfecte unisono. Op die manier ontstaat een ietwat schizofreen heen en weer gezap tussen de Afrikaanse en de Amerikaanse bron van de bossa nova. 'Valsamba' is dan weer een ritmisch overdonderend nummer: een erg nostalgisch thema op trompet en fluit volgt een zwierige walsmaat, mooi ondersteund door strijkers, terwijl de tegendraadse ritmesectie deze cadans voortdurend relativeert.
'Samba Is Our Gift' is in de eerste plaats een gezellig, pretentieloos schijfje van gevestigde waarden. Er zijn allerlei erg boeiende dingen op te vinden, maar ze zijn wel vakkundig verstopt. Om ten volle gesmaakt te worden vergt dit album dus oor voor detail.
Meer over The Ipanemas
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
