Dj's overal ter wereld waren een aantal jaar terug opgetogen met de komst van het "nu-jazz"-ensemble The Jazzinvaders. Inmiddels zijn de Nederlanders onder leiding van de internationaal georiënteerde drummer (en grondlegger van alle nummers) Phil Martin al aan hun derde album toe. Vandaar ook de weinig originele titel van het plaatje. Een stevig concept steekt echter niet achter de nieuwe plaat, vandaar dat de naam eigenlijk niet zo veel uitmaakt. Belangrijker is hoe de muziek klinkt, en wat dat betreft mag "er is niet veel veranderd" best geïnterpreteerd worden als iets positief: de sound is nog steeds ongecompliceerd feestelijk en de geestige arrangementen doen het allicht nog steeds uitstekend op de dansvloer. Helaas hebben The Jazzinvaders er een handje van weg om te snel naar de vocalen te grijpen, terwijl er toch wat jazzy potentieel in de groep zit dat best voor leuke solo's zou kunnen zorgen, waar nu nogal belegen teksten voor in de plaats komen.
In plaats van meer hitgevoelig te werken, zou het een verademing zijn mochten The Jazzinvaders meer moeite doen om een bepaalde diepte in hun muziek te leggen. Nu-jazz op zichzelf biedt immers weinig muzikale perspectieven en dat wordt met '3' eigenlijk ook geïllustreerd: er zijn mooie melodieën te horen en de arrangementen zijn zo nu en dan echt intelligent, maar verder dan de redelijk logische oplossingen durven de muzikanten niet gaan. Nochtans zijn er een aantal (swingende) jazz-formaties die een zekere jazz-authenticiteit koppelen aan een eigen sound en aan een zin voor dansvloer-vibes, dus waarom zou het The Jazzinvaders dan niet lukken?
'3' is zeker niet het soort album waar men spontaan van wegloopt, integendeel: het klinkt allemaal goed en smeuïg, en het gaat als zoete koek naar binnen. Maar wie een tweede, derde of vierde keer luistert, voelt zich al snel gevangen in de veel te gelikte formule en mist de eigenheid die jazz doorgaans zo bijzonder maakt. Wanneer beginnen deze jongens (en dame) eens aan hun puberteit?
