Het kan niet eenvoudig zijn om een fan te blijven van een band als The Kovenant (voorheen Covenant). Dit collectief met als spilfiguren Lex Icon en Psy Coma - vroeger beter bekend als Nagash en Blackheart – heeft immers de voorbije jaren een draai van 180 graden gemaakt als het op muziek aankomt. Het debuut 'In Times Before The Light' bevatte melodieuze black metal. Helaas voor de band was deze plaat zo goed als onvindbaar, tenzij voor iemand die werkelijk een paar maanden aan een zoektocht wou spenderen. Opvolger 'Nexus Polaris' betekende de doorbraak, en ook hier ging The Kovenant compromissen niet uit de weg. In hoofdzaak was 'Nexus Polaris' nog black metal, maar de keyboards en songstructuren neigden steeds meer naar popmuziek. De grootste schok kwam met 'Animatronic': plotseling klonk The Kovenant als Marilyn Manson. Een verrassing van formaat. Het album had zijn momenten, maar veel fans haakten af. Nochtans geeft 'SETI' aan dat The Kovenant nu haar draai gevonden heeft. 'SETI' borduurt verder op thema's die 'Animatronic' reeds aankaartte. Tekstueel draait 'SETI' rond de vraag of er buitenaards leven is. Niet expliciet, maar via metaforen. Hoe het ook zij, muzikaal is The Kovenant tot volle wasdom gekomen, en dat valt op. Tijdens de beste momenten klinkt The Kovenant als een mix van Marilyn Manson, Depeche Mode, Rammstein en VNV Nation. Een allegaartje van gothic, electro en een vleug metal dus. Niet toevallig is tweede gitarist van dienst (Angel) afkomstig van synthpop collectief Apoptygma Berzerk. Dat maakt dat nummers als 'Planet Of The Apes' of 'Neon' perfect klinken, een goede 'flow' hebben en er in slagen om iedereen aan te spreken. Maar 'SETI' heeft ook mindere momenten. Zo is 'Pantomime' een verwaarloosbaar nummer doordat het te weinig om het lijf heeft om de volle vijf minuten te boeien. En dat gebeurt wel vaker. Mocht The Kovenant de meeste nummers inkorten naar een kleine drie minuten was 'SETI' bijna perfect. Maar omdat elk nummer steevast over de vijf minuten grens gaat slaat van tijd tot tijd de verveling toe. Gelukkig halen de goede momenten het van de mindere. De perfecte song van The Kovenant is 'Star By Star'. Een opeenstapeling van industrial en 'spacy' keyboards (minstens drie lagen), afgewisseld met pure Rammstein-gitaren en een sterk refrein. 'Neon' is een sterke tweede, met een fragiele zanglijn, maar iets minder prominente gitaren. The Kovenant slaagt er in om zonder problemen een groot publiek aan te kunnen spreken zonder echt haar grondbeginselen te verloochenen. Dat verdient een pluim.
Meer over The Kovenant
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
