Het verhaal van The Van Jets lijkt wel het script voor de perfecte 'American Dream' film. De vier Oostendenaren Johnny, Tsjeenie, Freddie en Mich trekken in juli 2003 een vochtige Gentse kelder in om onder het – naar eigen zeggen – schrikbewind van Johannes Verschaeve (Johhny) aan een serie eigen rauwe rock 'n roll nummers te sleutelen. Na een paar optredens besluiten The Van Jets een demo in elkaar te boksen en deze op goed geluk naar 's lands grootste Rock Rally in te sturen. Vanaf dan is het kippevel krijgen: een eerste selectie, bakken positieve reacties, positieve recensies in Humo en uiteindelijk een selectie voor de grote finale. Vol ongeloof speelden ze dus enkele maanden later in de Ancienne Belgique de hoofdrol in hun eigen stoutste dromen om daarna tot hun eigen verbazing ook nog eens de hoofdprijs van 10.000 euro in de wacht te slepen. Gelukkig deden ze er ook iets nuttigs mee, waarvan deze eerste EP het resultaat is.
Het openingsnummer 'Ricochet' maakt meteen duidelijk waar het deze groep om te doen is: stomende meerstemmige en dynamische rock 'n roll met invloeden van Chuck Berry over de Doors, Cream en Jimi Hendrix tot de Pixies. Na een paar open akkoorden en aankondigend trommelgeroffel barst 'Ricochet' open met hoge gitaarakkoorden die het rock 'n roll-archief induiken helemaal tot bij 'Johnny Be Good'. Zanger Johnny neemt het letterlijk en wisselt krachtige vocals van de strofen af met korte gitaarintermezzo's en een duidelijk afgelijnd refrein. De variatie die The Van Jets daarbij volhouden tussen strofes en refrein getuigen daarbij van de grote creativiteit waarmee ze hun nummers geschreven hebben. Op 'Sweet Sugar Hangover' wordt dit zo nodig nog duidelijker. Ook hier weer een lange intro met trommelgeroffel en basdrumaccenten, maar dit keer met een schitterend Hendrix-achtig gitaarrifje dat eerst solo aan de gang mag en daarna meerstemmig doorgaat tot aan het eerste refrein. De korte strofes breken met dit gitaarrifje, maar krijgen dan weer de ondersteuning van een nieuwe melodielijn die unisono de melodie van de zanglijn volgt. De gitaarsolo halfweg in het nummer bouwt verder op de gitaarrif van de opening van het nummer en laat zien dat The Van Jets ondanks hun jonge leeftijd al behoorlijk de knepen van het vak kennen. Qua stijl breekt 'All Down To Roll' met deze eerste nummers en belanden we meer in een grauwe rock 'n roll met jankende gitaren en diepe bassen in typische Pixies stijl. Het laatste nummer 'Boulevard' trekt dan weer meer de rechttoe rechtaan stijl van de eerste nummers door en zet voornamelijk de fantastische stem van zanger Johannes Verschaeve in de verf.
Deze eerste EP van The Van Jets is niet alleen veelbelovend, het staat op zich al als een huis. Op 'Honey White' (Morphine) na, zijn alle nummers eigen werk die op een krachtige, zelfzekere manier en een groot live-gevoel uit de boxen schallen. Creatief, puur en stomend zijn daarbij de kernwoorden die België en de rest van de wereld moeten overtuigen om van deze jongens een plaat te kopen of op z'n minst eens een concert ervan bij te wonen.
Meer over The Van Jets
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
