Eindelijk nieuw teken van leven van dit opzichtige Canadese gezelschap. Nadat hoofdproject Godspeed You! Black Emperor opnieuw opflakkerde met een prachtig ‘Allelujah Don’t Bend Ascend’ en daaropvolgende wereldtournee, moest Thee Silver Mt. Zion Memorial Orchestra met zijn postrock folkpunk even de ijskast in. Daar komt met deze zevende (!) plaat gelukkig verandering in. Het paradeproject van klaagzanger Efrim Menuck bewijst zich met ‘Fuck Off Get Free We Pour Light on Everything’ strijdlustiger dan ooit.
Hoewel bandnaam en titels van dit eigenzinnige muziekcombo uit de Constellation-stal nog steeds erg lang zijn, is het gezelschap zelf gereduceerd tot een kwintet. Ook het rekken van nummers met uitgesponnen, bijna benevelende instrumentale folkpsychedelica is nog steeds een opvallend kenmerk van dit Orchestra. Op dertien jaar tijd is het sfeervolle, intieme karakter echter volledig uitgegomd en heeft het plaats moeten maken voor gebaldheid, felle energie met grote verwoestingskracht.
Thee Silver Mt. Zion Memorial Orchestra blijft goochelen met een bewust imperfect klinkende doe-het-zelfattitude, circusfolk en de uit postrock geleende troeven van herhaling en langzaam opklimmende passages, maar koppelt daar nu duidelijk de factoren rock en punk aan. Dat geeft dit album een wat grimmig, bijna zelfs apocalyptisch karakter. De lange opener ‘Fuck Off Get Free (for the Island of Montreal)’ klinkt ronduit dramatisch. De psychedelische kaakslag met symfonische allures laat koperblazers, cirkelzangen, jankende vedel en moordende gitaarriffs tegen elkaar opboksen. De akelig bibberende stem van Menuck wurmt zich doorheen een storm van overweldigende noise en geeft zo muzikale gestalte aan de foto van spelende kindjes onder een donderhemel vol bliksemschichten op de hoes. Meer dan tien minuten lang wordt de luisteraar geklemd in een in de diepte draaiende muziekspiraal.
Het daarop volgende ‘Austerity Blues’ komt zelfs in de buurt van vijftien minuten muzikale overdondering. Wat begint als een rammelende folksong met uitgerafeld gitaarspel, wankele, wat archaïsche noten van de mellotron en bezwerende samenzang, wordt uitgediept met donker ruisende gitaardrones en een fatalistische basrif die tot een zinderend stuk instrumentale ellende leidt. Een verweven klanktapijt van donderende drums, jankende viool en distortiongitaar rolt zijn spierballen en klimt naar grote hoogten.
Tussen al dat onweer door gunt het gezelschap zijn aanhoorders twee minuutjes rust in een broos moment van piano en vrouwenzang met een bijna zelfs romantisch ‘Little Ones Run’.
Maar dan klagen de bezielde Efrim Menuck met zijn eigenwijze stem en zijn instrumentaal leger weer tegen elkaar op in wat het label als ragged chamber punk omschrijft. Hoogtepunt ‘What We Loved Was Not Enough’ blikt opnieuw over de tien minutenlijn en snijdt met zijn klaagzang door het hart, na een lieflijke dromerige introductie met broze viool en doezelende orgeltonen. Een in-en uitademend patroon zwelt aan tot een trotse serenade met glijdende melodieën in dit stevig stukje songschrijverschap.
De eigenwijsheid van deze Canadezen wordt op ‘Fuck Off Get Free We Pour Light on Everything’ verder doorgedreven. Dit overweldigende album dat leeft van opeenvolgende climaxen, is een emotionele uitlaatklep die iedereen tracht op te zuigen. De combinatie van overdonderende geluidssculpturen en aarzelende, soms zelfs onjuiste noten dwingt de luisteraar wederom in onzekerheid, om hem vervolgens plat te slaan.
