Het Duitse Tied & Tickled Trio is een van de interessantere formaties die jazz in elektronica drenken. Met 'A.R.C.' brengt het een lijvig visueel bewijs van zijn meesterschap. En voor de ongeduldigen onder u is er al een twintig minuten lang voorsmaakje van de nieuwe plaat te bewonderen op een bonus-cd. 'A.R.C.' is een opname van een optreden in de Registratur in München in 2004, net na de release van Tied & Tickled Trio's filmische 'Observing Systems'. Denk aan het dromerige van Cinematic Orchestra, maar dan temperamentvoller en met meer durf. 'A.R.C.' is mede dankzij de extra videoclips van 'Tusovska Dub', 'Revolution' en 'Yolanda' en de heerlijk arrogante tv-optredens van de groep zeker de moeite. Vanaf het openingsbeeld is het duidelijk dat er wordt geplaybackt en dat geen van de muzikanten een voor hem bekend instrument vast heeft. Lachen geblazen!
De manier van filmen is gerust 'old-skool' te noemen: met een handcamera worden bewegende beelden geschoten die nu eens in het zwart-wit worden getoond, dan weer hebben ze een erg fletse kleur. De korrel is vaak grof, het beeld wazig. Het contrast met de perfecte kwaliteit wordt des te pijnlijker als het beeld verscheurd wordt door storingen van een haperende videoband. De cameraman is ook niet vies van een close-upje hier en daar, wat gezien de collectieve niet-schoonheid van de bandleden niet altijd even aangenaam is. Ook al levert het originele, vaak zelfs mooie beelden op, het intellectualistische 'wij-zijn-kunstenaars'-gevoel druipt er af en geeft niet meteen een meerwaarde aan het concert, daar het beeld slechts zelden op de muziek inspeelt. Na verloop van tijd (het optreden duurt 52 minuten) stoort de visuele chaos zelfs.
De muziek zelf wordt wel op een meesterlijke wijze neergezet. Tied & Tickled Trio staat bekend voor zijn complexe gelaagdheid en sfeerschepping. De ritmesectie van (contra)bas, conga's, drums en laptopgeluiden gaande van beats tot clicks'n'cuts zijn het kloppende hart van de set. Zij bepalen de spanningsbogen, het vuur en de ritmische complexiteit van de onderbouw van de melodieën. De blazers bouwen nu eens een betoverend harmonisch klankentapijt over het getintel van de begeleiding ('Motorik'), dan weer spuien ze melodieën uit hun toeters die maar net genoeg tijd krijgen om in te werken voor er alweer een nieuwe storm komt ('The Long Tomorrow'). Het Duitse "trio" speelt met grenzen en hokjes: roots, bigband, elektronica, ambient, dub, jazz ... allemaal worden ze door de mallemolen gehaald. Vervreemding en verknipte herkenning zijn favoriete methodes van deze tegendraadse Duitsers. Zo begint de dub '3.4.E' met een verknipte rhodesmelodie van de jazzklassieker 'Summertime'.
Tenorsaxofonist Johannes Enders speelt een briljant optreden. In het funky 'Motorik' valt de zwoele, spacy groove plots weg om plaats te maken voor Enders. Die trapt de overdrivepedaal van zijn saxofoon in om een scheurende funksolo te spelen waarin hij koppig duelleert met zijn feedback om de grilligste klank voort te brengen. Vette funklijnen worden gevolgd door vingervlugge beboploopjes. Als dan de vamp hard en door effecten overrompeld binnenvalt, is de catharsis nabij. Enders blijft doorscheuren en worstelt, terwijl hij naar achter gemixt is, met de bombastische effecten. In opener 'The Long Tomorrow' treedt hij dan weer met een door Coltrane geïnspireerde solo uit de sterke blazersectie van trompet, basklarinet, trombone en tenorsax.
Tied & Tickled Trio werkt live als een geoliede machine die elk nummer naadloos weet te verbinden. Er wordt perfect gewerkt met spanningsbogen tussen de nummers onderling. De nummers willen echter wel eens wat lang duren en als de luisteraar/kijker dan niet even een adempauze tussendoor krijgt, durven de oogleden af en toe wel eens zwaar te worden, mede door de haast rituele, meditatieve grooves.
Meer over Tied & Tickled Trio
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
