Wie vroeger de plaatsnaam Brooklyn in verband bracht met zware gitaarmuziek, kwam quasi onvermijdelijk uit bij hardcore. De al dan niet geacteerde straatschoffie-mentaliteit leende zich dan ook perfect voor rebelse muziek met oog voor sociale problemen, al kon er ook meer dan eens haantjesgedrag gebezigd worden. Tombs is ook afkomstig uit Brooklyn, maar heeft met hardcore zo goed als niets te maken. 'Winterhours' is dwars, eigenzinnig, onsubtiel en soms ook een tikje verstorend.
Het is geen toeval dat vergelijkingen worden gemaakt tussen dit trio en bands als Today Is The Day of Jesu. Tombs houdt er immers evenzeer van om luisteraars op het verkeerde been te zetten en geregeld muzikale omlijsting te verzorgen die onoplettende passanten tot spontane convulsies aanzet. Het totaalgeluid van de heren is grimmig, grillig en vooral enorm ruw. De gitaren knarsen, krijsen en blaffen dat het een lieve lust is, terwijl de drums voortbanjeren als een logge mammoet die iets te vaak aan geestesverruimende planten heeft gezeten. Dat de vocalen evenzeer ziek klinken, hoeft dan weinig betoog. Wanneer de band een haast doom-eske sfeer schept, zijn ze op hun best: de relatief langzame passages krijgen tijd om door te sijpelen en de zieke sfeer maakt het geheel af. Maar toch zijn er stoorzenders aan de horizon: Tombs speelt iets te graag met dissonanten en hoewel dat in wezen kan werken, klinkt dat hier meer dan eens vals. Het is de bedoeling, maar 'dissonantie' en 'vals' zijn niet noodzakelijk synoniemen van elkaar. Dit is dan ook het voornaamste euvel dat deze plaat nekt: de nood om net dat stapje te ver te gaan, om net iets meer afwijkend te klinken, en dit laat de band in de verkeerde richting doorslaan.
Dankzij het grillige karakter, de werkelijk met haakjes vergeven muziek en de opzettelijk warse aanpak is Tombs bijzonder moeilijk te verteren. Het werkt meestal, maar om echt te spreken van een sterk album dienen de heren nog iets meer te schaven aan het geheel.
Meer over Tombs
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
