The Triffids hebben het hun talloze aanhangers in de jaren '80 niet echt gemakkelijk gemaakt. De bergen wijd uiteenlopende muzikale ideeën waarmee frontman David McComb zijn kwintet doorheen de Australische indie-scene loodste en de wereld mee veroverde, maakten het erg moeilijk een vast gezicht op de band te plakken. Het inmiddels twintig jaar oude afscheidsalbum 'The Black Swan' spant hierin helemaal de kroon. Beatle-eske gitaarliedjes moeten naast eighties synthpop en americana-songwriternummers leven. Aan de recente heruitgave van deze langspeler door Liberation Music is zelfs nog een bonus-cd met demo's, huisopnamen en geschrapte liedjes toegevoegd waardoor de teller op zomaar eventjes zesendertig tracks (!) komt te staan.
Als er iets is dat The Triffids nog typeert - op de heldere, open zang van David McComb na dan - is het wel een uitstekend gevoel voor leuke liedjes en vlotte melodieën. In heuse doe-het-zelfstijl heeft de band zijn creativiteit in het geheel niet ingeperkent, wat zijn cultstatus enkel maar in de hand heeft gewerkt. Hoewel 'The Black Swan' negentien erg diverse nummers wegpinkt en daarmee meer als een soort van verzamelplaat overkomt, blijft de speler geen seconde hangen. Het Australische vijftal vervolledigt hier zijn transformatie van obscure, elektronische new waveband tot akoestische popgroep, wat tot enkele erg mooie momenten leidt. Een aardige dosis romantiek steekt de kop op in aan tijdgenoot Lloyd Cole-gerelateerde songs als 'The Spinning Top Song'. Dat 'New Years Greetings' met zijn harmonieuze vocalen net iets te melig uitpakt, wordt in dit overaanbod gerust aanvaard. Halverwege durft deze cd immers krachttoeren uithalen met de bluesrocker 'One Mechanic Town' of een heerlijk strakke tango 'The Clown Prince'. Met een song of twee waarin een operazanger de plek van McComb inneemt of zelfs een gesproken bijdrage van keyboardspeler Jill Birt, lijkt de lappendeken helemaal te bont. Een injectie met een stevige dosis hiphop zit zelfs in het Triffids-gamma. Toegegeven, zeker niet elk nummer is even sterk en de Elvis-klassieker 'Can't Help Falling in Love' moet met zijn cabareteske, orkestrale uitstraling halverwege even wat gas bijpompen om de plaat wat boeiend te houden. Producer Stephen Street van The Smiths heeft hier zijn handen vol gehad om alles een beetje te bundelen, getuige de toch stevig verschillende, heerlijk ruwe demoversies die pop de bonusschijf te genieten zijn. Een echte ziel of verhaal moet bij deze plaat dan ook niet gezocht worden.
'The Black Swan' sluit het rijtje heruitgave van de legendarische Triffids af. De door een overdosis heroïne gestorven McComb had dit vrij moeilijke werk graag als parel op het oeuvre van de band gezien, maar zover is het door de man zijn chaotische geest nooit gekomen. Wie vandaag nog met deze verloren gegane indieband wil kennismaken, is met dit werk dan ook helemaal niet best af. Om onvolledige verzamelingen aan te vullen daarentegen, is dit een aanrader.
Meer over Triffids
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
