Het Australische Triosk heeft de klassieke bezetting van een pianotrio: toetsen, bas en drums. Toch heeft de groep al sinds haar geboorte in 2001 het uitdrukkelijke doel om grenzen te verleggen door de synergie tussen akoestische instrumenten en elektronica uitgebreid te exploreren, zowel live als op plaat. Met 'The Headlight Serenade' zijn de drie muzikanten inmiddels aan hun derde album toe.
De cd opent met een knappe intro in 'Visions IV': een schijnbaar willekeurig en rommelig boeltje van percussie en dunne rhodesklanken gaat naadloos over in de proloog met een erg strak ritme van een spaarzame drummer en een zenuwachtig kolkende toetsenist. Na anderhalve minuut wordt de introductie abrupt afgebroken om een geheel nieuw muzikaal thema te openen. De drums krijgen meer speelruimte, terwijl bas en piano een grondmotief herhalen. Elektronische geluiden scheuren het nummer nog eens in twee, om dan te vervolgen met een combinatie van de twee daarvoor gepresenteerde thema's. 'Visions IV' eindigt met een abrupte stilte.
Hoewel het klanklandschap vaak bomvol is, klinken de nummers op dit album soms toch schraal. Het tien minuten durende 'Lazyboat' lijkt zo een nummer dat ineengeflanst is zonder al té veel muzikale ideeën. Een repetitief sampletje is de rode draad in een nummer waarin weinig te beleven valt op wat ijl pianogepingel en een virtuoze maar weinigzeggende drumpartij. Soms nemen de muzikanten zo hun tijd dat het geheel eindeloos, inspiratieloos en langdradig overkomt. Zo ook in 'Not To Hurt You': een veelbelovende opening die lijkt te alluderen op barpiano's in rokerige kroegen verzandt in een lege showcase van bijzondere elektronische geluiden. De nadruk ligt veel meer op de creatie van iele sferen en het geluid als zelfstandig element dan op het creëren van muzikale lijnen, spanningsbogen of meeslepende grooves.
Jammer genoeg weet de muziek zeer moeilijk de concentratie op te wekken die nodig is om haar echt te genieten. Nochtans zijn de ongelooflijke variatie aan klankkleuren en minimalistische kleine solo's best het beluisteren waard.
Had Triosk gekozen voor een meer kernachtige, gecondenseerde vorm en het aanwezige soleertalent uitgebuit, was 'The Headlight Serenade' een overdonderende plaat geweest. Het album zoals het is maakt het de luisteraar niet makkelijk: de soundscapes zijn te nerveus om zachtjes te overspoelen; de chaos maakt de plaat vrij veeleisend om met meer aandacht te beluisteren.
Meer over Triosk
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
