Hoe hard de Zuid-Afrikaanse regering in de jaren 60 en 70 ook probeerde om z'n apartheidspolitiek te rechtvaardigen door zwarten af te schilderen als onderontwikkeld, toch slaagde een aanzienlijk deel van de zwarte muzikanten erin zich toegang te verschaffen tot wat er op muzikaal vlak uit de Verenigde Staten kwam overwaaien. Vooral Soul, Funk en R&B sloegen meteen aan in het verdoken maar broeierige circuit van clandestiene huisfeesten. Al snel ontstond een gloeiend heet stoofpotje van verwesterde en traditionele zwarte muziek, dat in het bloeiende undergroundcircuit zachtjes bleef sudderen. Precies dat stoofpotje is de focus van 'Next Stop...Soweto Vol.2', een compilatie van singles uit de Zuid-Afrikaanse townships in de periode van 1969 tot 1976.
Ondanks deze vrij concrete en specifieke selectiecriteria is 'Next Stop... Soweto' een toonbeeld van verscheidenheid. Het repetitieve ritme en het vraag- en antwoordspel van J.K.Mayengar & The Shingwedzi Sisters klinken nog zéér Afrikaans, maar de rest van de artiesten op de compilatie onderscheiden zich enkel in subtiele details (en – uiteraard – hun taal) van hun Amerikaanse voorbeelden. Zo spelen The Monks en The Toreadors orgelfunk naar het voorbeeld aan Booker T, terwijl Electric Six (niét die van 'Danger! High Voltage!') en Philip Masela & The Movers datzelfde instrument als The Doors laten klinken. The Klooks zorgen voor jazzy gitaren à la John Scofield, Gibson Kente speelt met klanken en arrangementen zoals Ennio Morricone in zijn experimentelere buien, en The Soul Prophets mengen surfgitaren met soulvolle blazers. Ook qua energieniveau verschillen de nummers onderling sterk: The Heroes en The Heshoo Beshoo Band hangen hun hangmatten op voor een zondagse siësta, terwijl Philip Malela, deze keer zónder The Movers, hen er als de vliegende bliksem terug uit jaagt.
Het risico bestaat dat muziekliefhebbers met labeldrang 'Next Stop... Soweto' op basis van de geografische oorsprong en een drietal uitgesproken Afrikaanse nummers onder 'wereldmuziek' klasseren, maar dat zou deze compilatie onrecht aan doen. Deze muziek is funkier dan funk, soulvoller dan soul en bevat meer ritme en blues dan R&B. Kortom: de enige echte rode draad van de compilatie is een non-stop groove, en wie er niet spontaan van aan het dansen gaat, die maakt best een afspraak bij de dokter.
