Het jaarlijkse festival annex concours Brass in Concert in Gateshead (UK) beoogt een mix van kwaliteitsvolle brassbandoptredens, waarbij de klemtoon niet zozeer ligt op aartsmoeilijke (en soms luisteronvriendelijke) wedstrijdwerken, maar veeleer op kwalitatief hoogstaand audiovisueel entertainment met solistisch werk, marsen en toegankelijker werk. De bands moeten een evenwichtig en amusementsvol programma samenstellen waarbij vervolgens punten worden toegekend: 200 voor de kwaliteit en 60 voor het amusementsgehalte. Bedoeling is zowel de brassbandgemeenschap als de jeugd aan te moedigen. Op drie dvd's krijgt de kijker een beeld met de vele hoogtepunten van de wedstrijd en van het galaconcert de avond voordien.
Voor dat laatste moesten de uittredende winnaars van Brighouse & Rastrick en de speciale gasten van Stavanger Brass Band zorgen. Het waren vooral laatstgenoemden die verrassend voor de dag kwamen met een muzikaal schouwspel (intussen mee opgenomen op de cd 'Jabulani') dat een fictieve ontmoeting en verhouding tussen Edvard Grieg, Edward Elgar en koningin Victoria voorstelde. Hoogtepunten kiezen is hier onbegonnen werk, maar misschien had Elgars 'Nimrod' (volgens presentator Frank Renton de meest Engelse van alle melodieën) dat tikkeltje meer. Ook 'Anitra's Dans' en de prelude uit de 'Holberg Suite' loonden de moeite en pasten in het geheel naast het hoekige 'Stomptation' en de hit 'Can't take my Eyes off you'. Bij Brighouse & Rastrick zijn het vooral de arrangementen van baritonspeler Leigh Baker die blijven hangen, zoals het snel gespeelde 'Libertango' en Fauré's 'Agnus Dei'. De eerste dvd vervolgt met de bands die als eerste aantraden op het concours. De Hepworth Band opende meteen met het knallende 'Fireball XL 5 Zero G', gevolgd door Leroy Andersons 'The Waltzing Cat' en het onterecht minder gekende 'Danza Orgiastica' van Respighi. Foden's sluit af met o.a. het bloedmooie rustpunt 'Eyes of a Child', uitgevoerd door het Foden's Quintet opgetrokken uit bastuba, euphonium, bariton, alto en bugel.
Dat Stavanger en dirigent Allan Withington op dit tornooi meer wilden dan enkel in de annalen komen als speciale gast uit den vreemde, werd meteen duidelijk. Voor 'Flamenco' werden een vrouwenkoor en een piano erbij gehaald en in het visueel even aantrekkelijke 'Jabulani' mocht bastromboniste Ingvild Rosenburg vriend en vijand verbazen met haar lyrische solo. Het jazzy 'Hunting Wabbits' was een ander hoogstandje dat zeker vermeld moet. Stavanger zou de hoogste score behalen voor entertainment en legde hiermee beslag op de tweede plaats. De Fairey Band was als vierde geloot en bracht een achteraf bekeken profetisch beeld met de act rond 'Thriller' van Michael Jackson. Het percussieraamwerk van huis-, tuin- en keukenmateriaal in 'Spike Jones vs William Tell' was ook muzikaal in orde. Met 'Witches Sabbath' van Berlioz erbij zorgden ook zij voor een erg breed muzikaal repertoire. Euphoniumvirtuoos Steven Mead dirigeerde de Whitburn Band in de felle opener 'Spain' van Chick Corea maar de Schotten overtuigden nog meer met Queens 'Innuendo' (prijs voor Peter Meechan voor beste nieuwe arrangement of compositie). Brighouse & Rastrick vervolgens had dit jaar niet de flamboyante zeventiger Richard Evans aan het roer en dat kostte hen mee de verlenging van hun titel. Voor het muzikale gedeelte eindigden ze tweede, maar het lagere amusementsgehalte duwde hen uiteindelijk twee plaatsen lager. Toch keerden ze met een heuse prijzenkast naar huis terug: de Don Lusher Trombone Award en de prijs voor beste sopraancornet, principal cornet, euphonium (een beklijvende Michael Howley in 'Jean de Florette') en de beste keuzemars ('The thin red Line').
Op de laatste schijf zijn vooral de YBS Band (intussen de Hammonds Saltaire Band) en Cory het vermelden waard. Op basis van het meditatieve 'A Time for Peace' en de zinderende finale van Sjostakovitsj Vijfde Symfonie lijkt de laatste plaats allesbehalve terecht, al blijft de tegenstelling met de perfectie van de Cory Band hoorbaar. De Welshmen brachten een magistrale set die hen de zege bezorgde. De originaliteit werd in de verf gezet met 'Sing sing sing', waarin een solo voor drie barkrukken en de virtuositeit van de onvermijdelijke David Childs' solo in het swingende 'The hot Canary'. 'An American Tale' (een herinnering aan de Amerikaanse Burgeroorlog) zorgt voor een plechtig moment, maar het muzikaal fijngevoeligste krijgt de luisteraar in 'Sunride over Blue Ridge' waarbij euphonium David Childs (alweer), alto Owen Farr en principal cornet Ian Williams voor kippenvel zorgen.
De samenstellers wilden de hoogtepunten van elke band op deze uitgave aan bod laten komen. Zonder dit criterium had een strengere selectie het geheel kunnen herleiden tot twee uitstekende dvd's. Brassband aficionados, vooral op de Britse eilanden, zal het echter worst wezen. De die hardfans zullen waarschijnlijk liever het ganse weekend in een meerdelige box zien en zo is het altijd wat.
Meer over V/A
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
