Het Munch trio is als ensemble niet zo bekend. Het is nochtans een verzamelnaam voor drie grote muzikanten: Silke Avenhaus, Arvid Engegard en Xenia Jankovic hebben elk afzonderlijk al hun muzikaal talent bewezen. Met deze opname laten ze zien dat ze ook als ensemble heel wat te bieden hebben. Ze kozen voor trio's van Beethoven, Mendelssohn en Hiller.
Het hele oeuvre van Beethoven wordt vaak in drie stijlperiodes verdeeld. Doorheen deze drie periodes is een duidelijke evolutie merkbaar, van een vroeg klassieke naar een meer orkestrale, dramatische en monumentale stijl. De drie trio's opus 1 dateren uit de eerste, zogenaamde Weense periode. Beethoven kreeg in die tijd les van Mozart en Haydn en borduurde verder op de Weense klassieke stijl. Vooral de lessen van Mozart hebben in dit pianotrio duidelijk hun sporen nagelaten. Zowel in het allegro als in het menuet overheerst een fris karakter met heel transparante harmonieën en briljante loopjes voor de piano en de viool. Toch sluit Beethoven zich niet helemaal aan bij de speelse stijl van zijn leermeester.
In zijn muziek is voortdurend een zekere emotionele geladenheid voelbaar, die duidelijk afwijkt van het speelse karakter van Mozart. Beethoven begon ook als eerste te streven naar een gelijkwaardigheid van de drie instrumenten binnen het ensemble, door de cello af en toe uit zijn begeleidende rol te halen.
Het verschil tussen Beethoven en Mendelssohn uit zich vooral in stilistische kenmerken. Zijn trio bevat nog steeds mooi afgelijnde muzikale zinnen en duidelijke thema's. Maar het karakter is veel romantischer en expressiever, met langere, lyrische melodieën. Aan die zangerige stijl is duidelijk te horen dat Mendelssohn heel veel met vocale muziek bezig was. Ook zonder woorden straalt de muziek een enorme vertelkracht uit.
In deze twee klassieke werken gaan de uitvoerders duidelijk op zoek naar de lichte en heldere klank die eigen was aan de 18e eeuwse en vroeg 19e eeuwse instrumenten waarvoor deze muziek geschreven is. Het resultaat is een zeer transparante en virtuoze uitvoering. Maar spijtig genoeg gaat die virtuositeit soms ten koste van de muzikale diepgang. Vooral het menuet uit het Beethoven trio, dat heel veel herhalingen bevat, mist soms een gevoel voor richting waardoor het na een tijdje wat eentonig wordt.
Als toemaatje bevat deze cd ook nog een werk van de minder bekende Wilfried Hiller. "Niobe" was oorspronkelijk een 'ritus voor zangers, acteurs, dansers en instrumentalisten', maar werd enkele jaren geleden speciaal voor dit trio bewerkt.
Na een lichtvoetige Beethoven is het wel even wennen aan de muzikale stijl van Hiller. Hij werkt niet met herkenbare thema's, maar met losse motieven, waarin ritme en klankkleur belangrijker zijn dan de melodie zelf. Die klankkleur wordt vooral bepaald door de twee strijkers, die voortdurend met een zeer scherpe, nijdige toon spelen. De piano wordt in deze muziek herleid tot een percussie-instrument, en vult het geheel aan met ritmische pulsen, vaak op éénzelfde noot of akkoord. Merkwaardig genoeg is het juist die veelvuldige herhaling van bepaalde klanken en bewegingen die deze muziek richting geeft. De uitvoerders slagen er bijzonder goed in om tot het einde toe die muzikale spanning te bewaren, waardoor deze minder voor de hand liggende muziek toch boeiend blijft om naar te luisteren.
Een onopvallende maar verzorgde opname, die dankzij de combinatie van verschillende stijlen toch weer de moeite waard is.
Meer over V/C
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
