In een interview verklaarde Yoni Wolf (why?, cLOUDEAD, Hymie's Basement) ooit dat hij muziek wilde maken waarin jongeren – wandelend met hun hoofdtelefoon op – zich in kunnen herkennen. Terwijl artiesten met gelijkaardige ambities dit doen met gillerige nu-metal of testosteronrijke hiphop, cultiveert Wolf een rol als antiheld. Het is eenvoudigweg niet in te beelden dat iemand met deze stem en deze onschuldige muziek vroeger niet gepest werd op de speelplaats. De ontwapenende lo-fi pop, het nu eens zeurderig, dan weer zoete zingen, de weinig geëngageerde, haast zagerige rapstem en vooral de manier waarop hij zijn teksten op de muziek wringt (meermaals versneld om zijn ding toch maar tijdig gezegd te krijgen) maken why? onweerstaanbaar: de perfecte combinatie van DIY poprock geknutsel à la Pavement en de geinig-geniale poppy sensibiliteit van de Beatles.
Het verschil tussen 'Sanddollars' en why?'s eerste langspeler 'Oaklandazulasylum' uit 2003 ligt voornamelijk in de benadering van de songs en de arrangementen. Meer dan vroeger lijkt why? opnames te maken met een live-optreden in het achterhoofd. 'Sanddollars' zal zich met enkele gitaren, keyboards, drum en wat sporadische samples gemakkelijker naar een podium laten vertalen dan met vroegere opnames het geval was. De songs vertonen bovendien minder kronkels en onverwachte wendingen en de arrangementen zijn niet meer de bizarre collages die hij daarvoor opdiende. Dat de muziek zo herkenbaarder of 'normaler' wordt, betekent nog niet dat de songs voor de hand liggend klinken. Daarvoor zijn de vocale twists, muzikale kleurtjes en de structuren nog bizar genoeg. Op een traditionele strofe-refreinstructuur laten why? en zijn band zich hier zelden betrappen. Ook niet in 'Miss Ohio's Nameless', nochtans een nummer dat qua fijne meerstemmige zangpartijen en leuke poppy gitaren hoogst aaibaar is. Ook de titeltrack kan als hoofdwiegertje tellen. De naïef tingelende of melodische elektronica, clichédrum, zonnige lo-fi gitaren en een pianoriedeltje maken van dit nummer een track waar de gemiddelde zelfverklaarde alternatieveling geen verweer tegen zal hebben. Of die dat ook openlijk zal durven toegeven is een andere zaak.
Op de hoempa-pianostomper 'Vice Principal' gaat why? het duidelijkst de richting van de Beatles uit, terwijl 'Pantone Cyan' een nerdy ode aan de psychedelica is. Op het afsluitende 'Mutant John' laat why? tenslotte zijn postrock kantje zien. Het gelaagde geluid van achtereenvolgens gestapelde uptempo drum, basriff, geplukte gitaar en verschillende keyboardriffs wordt door why? en band echter zo sympathiek en nederig opgediend dat ook dit 'ambitieuze' de onuitwisbare stempel van why? mag dragen.
Als geen ander weet Yoni Wolf te balanceren op de grens tussen leuk-amusant en lollig-dwaas. Dat hij als antiheld op geen enkel moment een zweem van goedkope parodie toelaat, zegt alles over de kwaliteiten van deze uitzonderlijke artiest.
Meer over why?
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
