Ogen dicht en oren afschermen, want jazztrompettist Wynton Marsalis en country-zanger Willie Nelson hebben een vervolg gebreid aan hun samenwerking 'Two Men with the Blues' uit 2008. De band is identiek, behalve dan dat de immer charmante zangeres Norah Jones ongeveer de helft van de nummers komt opfleuren met haar aanwezigheid. Ook het thema is verschoven: waar de vorige keer een karikatuur gepuurd werd uit de bluestraditie, moet het nalatenschap van Ray Charles er deze keer aan geloven. Niet dat de muzikanten te weinig bagage hebben, integendeel: tenorsaxofonist Walter Blanding poot hier en daar scherpe solo's neer en de ritmesectie is absoluut goed op dreef. Alleen is het zeer spijtig dat de musici ofwel niet de ruimte krijgen te tonen wat ze meer kunnen behalve clichés spelen, ofwel elke ambitie ontberen en simpelweg brengen waar het publiek blijkbaar op zit te wachten.
Het belangrijkste probleem zit hem echter in Willie Nelson, die vocaal niet in staat is om het genie van Ray Charles te doen herleven. Hij intoneert ruw en halfslachtig, plus brengt de teksten met een zelfgenoegzaamheid die misplaatst is. Van Wynton Marsalis kan men dan weer weinig inbreng verwachten, behalve wat ruw geschetter en hier en daar een korte, conventionele solo. De band leidt, zoals gezegd, alles in de meest voor de hand liggende banen en haalt zo de laatste beetjes spanning uit de muziek. Zo wordt 'Here We Go Again' een hapklare brok Ray Charles-covers, die absoluut niet kunnen tippen aan de originele tracks. Norah Jones leent gelukkig haar sympathieke stem aan het geheel en voegt hier en daar een tikkeltje melancholie toe, maar in haar eentje slaagt ze er niet in deze opname de moeite waard te maken.
'Here We Go Again' blijft dus voorbehouden voor een schare Ray Charles-collecteurs, want gemiddelde fans grijpen beter terug naar het origineel, dat in sfeer, intensiteit en spanning bijlange niet wordt geëvenaard door dit lauwe afkooksel.
