Van de zevenentwintig pianoconcerti die Wolfgang Amadeus Mozart componeerde, zijn de twee die de Duitse pianist Lars Vogt en het Mozarteum Orchester Salzburg hier voorstellen beslist de bekendste. Het dramatische concerto in d mineur was een van de weinige concerti die ook meteen na Mozarts dood populair bleven, toen vele van zijn andere composities in onbruik geraakten. Het bewogen karakter van het werk paste in de geest van de vroege negentiende eeuw met haar voorliefde voor dramatiek – Beethoven bewonderde het concerto en schreef er zijn eigen cadenza's voor. Het drieëntwintigste pianoconcerto in A majeur, KV. 488 is ook steeds een favoriet gebleven, dankzij haar zonnige karakter, schijnbaar eindeloze melodische inventie en prachtige middendeel. Beide concerti werden, samen met een half dozijn anderen, in Wenen gecomponeerd, door een Mozart die aan het hoogtepunt van zijn populariteit als componist en pianist stond in de Oostenrijkse hoofdstad.
Dirigent van het Mozarteum Orchester is de Engelse klavecinist Ivor Bolton, een man met een gegronde scholing in oude uitvoeringspraktijk en die ervaring brengt hij ook mee op deze opname. Dit is een Mozart met een vlotte, natuurlijke tempokeuze, soepel uitgevoerd zonder onaangenaam snelle of trage tempi in de finales en middendelen. Een aangename verrassing is bovendien de rol die het orkest inneemt als evenwaardige partner van de piano. Op al te vele opnames lijkt de balans in trappen gemaakt te zijn, met de pianosolo op het bovenste niveau, de strijkers eronder en de blazers die louter voor wat kleurschakeringen zorgen. Hier staan de drie groepen op hetzelfde niveau. Dat zorgt niet alleen voor een opname waar de piano afwisselend begeleidt en solo speelt maar waar ook de fijnere kantjes van Mozarts orkestratie gemakkelijk hoorbaar worden. Beide concerti bevatten vele interessante en geraffineerde passages voor blazers die zelden zo goed verstaanbaar zijn als hier en de middenstemmen in de strijkers komen perfect tot hun recht.
Lars Vogt brengt beide concerti ongedwongen en warmbloedig, zonder terughoudendheid en zonder scherp te gaan klinken. Zelfs in het middendeel van het drieëntwintigste pianoconcerto wordt de algemeen goedgeluimde sfeer van deze muziek niet echt doorbroken. In haar uitvoering klinkt deze muziek uiterst intiem, niet alleen bij de solist maar ook bij het orkest, dat even solistisch uit de hoek mag komen. Een zekere transparantie kenmerkt ook het d mineur concerto, een aandacht voor structuur en speeltechniek die het wint van al te veel pathos in Lars Vogts uitvoering.
Twee van Mozarts bekendste pianoconcerti worden hier niet plat gespeeld maar krijgen een aangenaam frisse (live) uitvoering mee, met een orkest dat het beste van zichzelf geeft en een lezing die natuurlijk en kamermuzikaal klinkt.
Meer over Wolfgang Amadeus Mozart
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
