Dit titelloze album is de debuutelpee van Woods. Hoewel, van een debuut kan men eigenlijk moeilijk spreken vermits het hier gaat om een reüniegroep onder leiding van Harry Woods. Verscheidene leden speelden zo'n vijfentwintig jaar geleden reeds samen onder de naam "Toy".
Baanbrekend of revolutionair is de cd dan ook allerminst. Het lijkt alsof de tijd de voorbije kwarteeuw heeft stilgestaan. Alles klinkt een beetje oubollig en een genadeloos déjà vu, déjà entendu gevoel loert dan ook de hele tijd om de hoek. Ook de productie is bijzonder basic. Nergens hoor je elektronische snufjes of computergedoe. Gewoon een paar rasmuzikanten die kort even hun ding komen inspelen en er zich nadien niet te veel meer van aantrekken. Dit gebrek aan moderniteit doet echter niks af aan de songschrijvercapaciteiten van Harry Woods. De nummers zijn mooi opgebouwd en klinken pretentieloos. Muziek in haar pure naaktheid, rechttoe en rechtaan.
Harry Woods, heeft een goede, zachte en warme stem, die zeer vertrouwd in de oren klinkt. Als nadeel heeft dit wel dat ze ook weinig verrassing en afwisseling biedt en de luisteraar ze al gauw is beu gehoord. Het openingsnummer "Duesenberg" is de beste song van de cd: mooie akkoorden, rustig opgebouwd en een fijne gitaarsolo. De cd wisselt verder zachtere, intiemere nummers ('To Lose You') af met meer up-tempo nummers, die nu eens zeer country-achtig klinken ('It's Allright', 'Palm Trees') dan weer rock 'n roll ('If You Gotta Go, Don't Take Away the Radio'). Toch slagen deze vluggere nummers er niet in veel vaart in het album te brengen en modderen de songs op het einde maar wat aan.
Kortom, de cd geeft perfect weer wat de groep is: een stelletje ervaren rotten die nostalgisch naar die goeie ouwe tijd hun instrumenten van onder het stof halen en met merkbaar plezier trachten die muziek weer te doen herleven. Knap gebracht, enkel een paar decennia te laat, waardoor Woods toch een beetje achter de feiten aanholt.
Meer over Woods
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
