Voorbije zomer tekende Zebra Katz voor een verbazingwekkend optreden op het Dour festival. De New Yorkse rapper Ojay Morgan bracht met zijn vrouwelijke compagnon Njena Reddd Foxxx een lichtzinnige maar ontzettend amusante show waar voorbijgangers spontaan naartoe gelokt werden om voorts de hele rit uit te dansen. Morgan vertoont qua lage stemgeluid misschien wat overeenkomsten met Odd Future’s leider Tyler, The Creator: in wezen verschillen de twee nochtans grondig van elkaar. De seksueel getinte verzen van Zebra Katz zijn een stuk minder gemeen en staan eerder ten dienste van de flow dan dat ze inhoudelijk veel vertellen. Een flinke dosis ironie en een zeker hipster-gehalte is de muziek bijgevolg niet vreemd, met de hoes van deze EP als beeldend bewijs.
Dankzij de hilarische hit ‘Ima Read’ (that bitch) maakte Zebra Katz furore in de queer-rap scene van zijn metropool. De formule van ongecompliceerde rijmzinnen aangevoerd met een schaars geluidspallet weet op ‘DRKLNG’ echter minder goed uit te pakken. Het merendeel van de nummers mist originaliteit in de lyrics of in de instrumentatie. ‘Blk Wiccan’ begint slepend en snijdend maar verdraait mettertijd in een slap upbeat refreintje waardoor de track in duigen valt. Ook de geloopte vrouwenstemmen die Morgan erbij sleurt in de finale weten geen meerwaarde te brengen. Onverbiddelijk kiezen voor populair klinkende riedeltjes en kont schuddende ritmes à la Snoop Dogg in ‘Drk Binder’ doen daar helaas niet beter aan.
De enige stukken die deze Ep overeind houden zijn diegene waarin de lome raps tot in het vervelende blijven herhalen zodat er een bijtend en neerslachtig new wave sfeertje ontstaat. De vocoder die Morgan’s stem in ‘Lst Ctrl’ vervormd tot iets dierlijks kan in elk geval tellen. Maar de grote pluim van dit ganse werk mag op de hoed gestoken worden van ‘Y I Do’. Deze knaller is prachtig geproducet en laat horen waartoe Zebra Katz instaat is. Subsonische bassen die heel subtiel in de onderbouw brommen in combinatie met hoge bliepjes en rechttoe rechtaan electro beats plaveien een droge groove waarin de zang zich hecht. Daarin heersen hallucinante taalspelletjes met rijmende woorden en worden er wederkerende zinnen als “I don't know why I do it - why I do the things I do - I don't know why I do it - why I'm doing things to you” gedeclameerd. De luisteraar krijgt zo alsnog zijn portie vermaak in dit modale werkje.
