Soms zegt het hoesje meer over een plaat dan een hele recensie. Op de eerste EP van Zool – er volgen er nog twee – staat een haarscherpe foto van een rode ui die als speldenkussen wordt gebruikt. De ui: het hoofd van de luisteraar. De spelden: de nu eens licht klassieke, dan weer reutelende maar altijd zinneprikkelende elektronica van Zool. De even mooi vormgegeven website leert dat de man achter Zool Gerry Vergult is, Gentenaar met een stukje Belgische muziekgeschiedenis achter de rug (oprichter van Aroma di Amore, begin jaren tachtig). Op 'Ep One' heeft deze Vergult drie pareltjes luisterelektronica gezet.
'Semtex' begint als een soundscape. De luisteraar komt een grote hal binnen die gonst van de bedrijvigheid maar waar de nodige dempende filters over gelegd zijn. De fijngeweven laagjes die daarna toegevoegd worden zijn van een grote helderheid: een simpel, langzaam lijntje van belletjes en een kort tikkend, stuwend ritme dat zich in vijf laagjes laat opbouwen. Halverwege 'Semtex' komt de verrassing als een smerige bas en een hiphopritme de opgebouwde subtiliteit van tafel lijken te vegen. Na een korte pauze waarin de luisteraar even de weg in de hal kwijt is geraakt, komen traditionele drums en laptopritmes weer samen en gidst een snelle, echoënde vibrafoon de luisteraar weer naar het daglicht. Een ritmisch erg leuke ervaring.
Ook 'Oslo' begint donker, met lage wegebbende slagen en heldere van links naar rechts zwevende tonen. Geleidelijk aan nemen klagende strings de vorm aan van een melodie. Net op het moment dat je als luisteraar wel iets anders zou willen, sleept er zich een zware dub-baslijn door het nummer. De slome beat kraakt – letterlijk- de schoonheid van het geheel een beetje af. Dat contrast is ook de grote troef van het nummer. De Schone en het Beest in 1 track vervat.
Heel interessant om naar te luisteren is 'Kitty Hybrid'. 4'55" lang hoor je geluiden die recht uit de staalfabriek zouden kunnen komen. Ponsmachines, gesnerp, lasapparaten en gereutel, allemaal in een vierkwartsmaat geplakt. Ook hier weer weet Zool deze geluiden knap te doseren: nooit te luid, nooit overheersend. Hier komt een snerpend, hoog tikkend, waanzinnig subtiel ritme uit voort. Wederom lekker langzaam en gevoed door een donkere bas. De feërieke, warme keyboardlijntjes die recht uit het hart van de laptop lijken te komen zorgen voor kinderlijke verwondering. Zo'n beetje als een kind dat in een box naar een grote mobile ligt te kijken. Zool maakt minimalistische, tot op de piepknor perfect afgestelde luistermuziek. Elk effectje staat waar het moet staan en krijgt de ruimte om dat te bewijzen. 'Ep One' is een subtiel staaltje intimiteit. Met zijn allen in de boxen van onze muziekinstallatie dus. Niet voor wereldschokkende muziek maar voor een streepje ouderwetse elektronische gezelligheid.
Meer over Zool.
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
