Fabuleuze return to form: eindelijk geen geneuzel meer, maar rechttoe rechtaan swingende pop-rock. Een combinatie van het beste van the Jam, met een snufje StyleCouncil, en, for good measure, een portie pompende britrock in de smakelijke zin van het woord. Merci, Paul!

Nog maar 'ns een opname van Dido, en een bijzonder goeie ook nog. De hoop, de ontgoocheling, en al het leedvermaak dat ertussenin ligt wordt mooi muzikaal gefraseerd - en voor een keer zonder al te veel tranerigheid. Een mooie evenwichtsoefening.

Alles aan deze plaats is rustig, beheerst, en toch spat en sprankelt het. Jack Johnson, die van zijn hobby ("dat heet dan gelukkig zijn") zijn beroep heeft gemaakt, zal nooit doodvallen wegens te hard werken. Maar dat hoeft ook niet: zijn naturel is ontwapenend, zijn flow aanstekelijk.

Ofte wel Harvest, deel III. Net dat tikje minder sterk, net dat tikje meliger, maar desalniettemin een van de beste breiwerkjes van 2005. Fijn dat Neil nog steeds onder ons is, al schijnt dat niet veel te hebben gescheeld. Luisteren naar Prairie Wind is reizen in gedachten, weergaloze wide open spaces tegemoet.

Beethoven opnieuw uitgevonden, dynamisch, en op geen enkel ogenblik afgelikt of platgespeeld. Alsof je de pianoconcerti samen met de muzikanten opnieuw ontdekt. Fantastische muziek. Eerst het Mozartjaar 2006, maar daarna: snel richting Ludwig alstublieft!

Geen commentaar. Geen commentaar. Geen commentaar.

Is it a man, is it a woman, is it a bird (naar eigen zeggen wel)? No, it's a damn good bloody album van een fascinerende zonderling. Meer van dat!

Eerst te soft bevonden door ondergetekende, maar tot inkeer gekomen na haar schitterende doortocht in Flagey. Klasse wat ze met Elliot Smiths "Between the Bars" deed.

Veel te laat ontdekt, deze cd: waanzinnig goed, opwindend, grappig, confronterend. Verveelt geen seconde. Re�ncarnatie bestaat, Sinatra is alive and well and living in London, houdt van beats en vuige lyrics. Ouch!