Het incorporeren van mechanische en digitale componenten in muziek is niet bepaald nieuw, maar in de extremere muziek is dat iets dat dankzij Fear Factory verfijnd werd. Enter het Zwitserse Sybreed, een combo dat de voetsporen van de grondleggers volgt en er vervolgens toch een nieuwe draai aan geeft. Hun laatste wapenfeit 'God Is An Automaton' is opnieuw een flinke stap voorwaarts in hun evolutie en dat mochten zanger Ben en gitarist Drop dan ook braafjes komen uitleggen.
De albumtitel roept flink wat vragen op. In welk opzicht zijn goden als automatons (mechanische wezens)?
Benjamin Nominet: Eigenlijk zitten godheden niet in de basis van het idee dat ik wou uitdrukken door die titel. Ik wou eerder de nadruk leggen op hoe mensen goden gebruiken (of misbruiken) als een voorwerp van macht of als verantwoording voor allerlei daden. Het gaat dus niet zo zeer over het idee van een god of goden. Daar ligt trouwens het verschil tussen geloof en religie: het tweede is vooral een bureaucratische structuur die het eerstgenoemde exploiteert voor onder meer geopolitieke doelen. Kort gezegd: God wordt een object en geen subject en daardoor een veredeld slachtoffer voor menselijk handelen en daarom moet God dan ook de menselijke aard imiteren. Dat is het idee van 'God Is An Automaton'.
Jullie muziek leent zich natuurlijk tot thema's als industrialisatie en robotica. Gaan jullie bewust voor dat effect?
Ben: Natuurlijk, ook al blijft het belangrijkste binnen het concept van Sybreed het menselijk ras als geheel. Wat ons uiteindelijk interesseert is de relatie tussen een groep mensen of een individu en technologie, wetenschap, politiek, economie en wat dies meer zei. Dat alles dan vooral binnen onze moderne maatschappij. Aangezien ik zelf een fervent aanhanger ben van Transhumanisme is industrialisatie en innovatie een belangrijke inspiratiebron.
In vergelijking met het vorige album klinkt deze een pak harder. Probeerden jullie de beste stukken van 'Antares' en 'The Pulse of Awakening' te combineren?
Thomas 'Drop' Betrisey: Ja, we gooiden onze drie laatste platen in de mix, maar we richtten onze pijlen vooral op het schrijven van pakkende songs. Het geheel krijgt de melodie van 'Antares' en de chaotische atmosfeer van 'The Pulse of Awakening', maar zelf denk ik vooral dat we de catchiness van onze eerste plaat 'Slave Design' hebben herontdekt. We gingen vooral voor songs die we live met overtuiging konden brengen, nummers die snel zouden aanslaan.
Sybreed (foto: Anthony Dubois): Ben (midden links) en Drop (midden rechts)
In bepaalde nummers klinkt het alsof jullie meer experimenteerden met verschillende ritmes. Was dat de opzet of gebeurde het gewoon?
Drop: Eigenlijk bracht Kevin, onze drummer, een resem aan ritmepatronen mee naar dit album. Het titelnummer, 'No Wisdom Brings Solace' of 'Destruction and Bliss' zijn goede voorbeelden. Hij schreef zijn exacte ideeën uit qua drumpatronen en ik zette er gitaren overheen. Het was trouwens de eerste keer dat we zoveel passages begonnen met een drumpatroon. Er waren een paar op de vorige platen, maar gewoonlijk beginnen we als Sybreed met een riff of een keyboardpartij. Dankzij Kevin's inbreng zijn er nu een hoop passages die gekker zijn qua ritmegevoel.
Jullie werkten met Rhys Fulber. Is dat omdat hij bekend is van onder meer Fear Factory, een band die ongeveer in hetzelfde straatje opereert als jullie?
Drop: Rhys mixte al onze vorige plaat 'The Pulse of Awakening'. Hij is – voor mij – een enorme invloed sinds mijn tienerjaren. Ik ben een enorme fan van Front Line Assembly evenals de keyboardlijnen die hij speelt bij Fear Factory. Ik wou dus echt met hem samenwerken. We mochten wel niet hetzelfde klinken als Fear Factory want ik vind dat Sybreed meer gebaat is bij een organische sound, in tegenstelling tot dat machinale. Nadat hij ons derde album had gemixt, bleef ik contact met hem hebben. Ik deed ook een remix voor zijn project Conjure One. Dan begonnen we te praten over de mix van ons vierde album en ik ging naar zijn studio in Los Angeles om te gaan werken aan keyboardpartijen en arrangementen.
Hielp Rhys jullie om jullie ideeën te verfijnen, of hadden jullie dat zelf al uitgewerkt?
Drop: Het volledige synthetische aspect (de toetsenpartijen) hebben we leeg gelaten zodat Rhys daar loos op kon gaan. Dus spendeerde ik ongeveer drie weken bij hem terwijl we aan de synths bezig waren of aan het programmeren en arrangeren. Het was een waar plezier want hij begreep voor honderd procent waar we naar op zoek waren en ik weet zeker dat hij zich amuseerde bij het maken van dit album. Ik had een erg precies beeld van wat ontbrak op het album, maar ik gaf hem een paar richtlijnen en hij kwam voor de dag met een pak persoonlijke ideeën en ik was daar bijzonder blij mee. We gaan dat zeker herhalen voor de volgende plaat en ik ben er zeker van dat ik hem de volgende keer nog meer vrijheid ga geven om de ontbrekende delen in te vullen.
De zang wisselt vaak tussen rauw en 'gewoon'. Hoe beslissen jullie de balans van die twee?
Ben: De muziek beslist voor een groot gedeelte welke passages hard gaan en welke niet. Ik bedoel daarmee dat ik niet op zoek ga naar een herhalend patroon (denk aan geschreeuwde strofe, helder gezongen refrein), maar ik pas me aan aan de sfeer van het nummer in kwestie. Het is puur een kwestie van gevoel en aangezien ik beide aspecten van mijn stem kan gebruiken, laat ik geen ideeën vallen omdat ik iets niet zou aankunnen. Ik probeer zo ver mogelijk te gaan om elk nummer te dienen met het gebruik van mijn stem.
Cover 'God Is An Automaton' (Listenable Records)
Doorheen jullie albums lijkt het alsof de mechanische kant steeds belangrijker wordt. Hoe ver kunnen jullie gaan met die aanpak?
Ben: Eigenlijk vinden we zelf dat we erg organisch te werk gaan op ons laatste album, vooral nu we betere muzikanten zijn geworden en dus niet te veel op technologie moeten vertrouwen om alles voor elkaar te krijgen. Onze sound is misschien wel meer elektronisch geworden, net zoals die kouder en donkerder aanvoelt, alleszins meer dan onze eerste platen. Misschien dat we daardoor meer mechanisch overkomen. Ik vermoed dat het een persoonlijke kwestie is en dat eenieder zelf maar moet beslissen.
Jullie zijn al behoorlijk ver gegaan, Australië bijvoorbeeld. Is dit de beste manier om te zien dat jullie harde werken beloond wordt?
Ben: Absoluut, want dat betekent dat we fans over de hele wereld hebben en niet alleen in en rond Zwitserland. We hebben altijd al veel willen reizen en zo ver mogelijk gaan als muzikanten. We zijn in ons hart muzikant en dus zijn we ook voorbestemd om een soort reiziger te zijn. Ik ben er daarnaast rotsvast van overtuigd dat muziek een universeel aspect moet hebben dat culturen overstijgt, dus in verre landen optreden is zowel een beloning als bewijs dat we muziek op de juiste manier brengen.
