Kwadratuur interview

M. Ward bracht enkele weken geleden zijn nieuwe album 'Post-War' uit. Hij vroeg daarbij enkele bevriende muzikanten om hem te helpen, wat zorgde voor een veel rijpere sound dan op zijn vorige albums – die hij alleen opnam – te horen was. Het kersverse muziekcentrum TRIX programmeerde op 28 oktober de singer-songwriter samen met Joan as Police Woman. Ward ging normaal met zijn band komen, maar besloot uiteindelijk een intimistisch solo-optreden te geven. Op het dak van TRIX vertelde hij me achteraf over muziek maken en hoe daarmee de wereld te redden valt.

De songsmid en zijn zolderkamer

Waarom heb je eigenlijk je groep niet meegebracht?

Ik probeer een evenwicht te vinden: de helft van de tijd tour ik met mijn groep, de andere helft doe ik solo. Het heeft allebei wel zijn voordelen. Als je alleen bent heb je wat meer vrijheid, je kan al eens van ritme veranderen of een instrumentale passage wat langer rekken. Met een groep heb je dan weer meer sfeer.

Waarom heb je voor je laatste plaat gekozen de studio in te gaan met bevriende muzikanten, in plaats van het helemaal alleen te doen?

Als je opneemt, heb je sowieso meer vrijheid dan op het podium: je begint opnieuw als het niet goed zit, je kan altijd experimenteren. Weet je, er is niets dat de magie overstijgt van op een zolderkamertje te zitten met een viersporenrecorder en een gitaar. Daar gebeurt het echt: jij tegenover je song. Ik heb een vriend met een geweldige zolder waar ik me helemaal thuis voel. Maar ik heb de muzikanten gekozen omdat ze perfect het geluid dat ik in mijn hoofd had konden creëren. Ik denk dat ze de plaat een meer samenhangende klank geven.

Waarom ben je eigenlijk begonnen met muziek maken?

Ik wou de nummers van The Beatles spelen! Ik kocht een gitaar en begon alles van hen te oefenen. Dat bleef maar doorgaan en uiteindelijk sta ik nu hier.

En wat komt er hierna?

Ik wil meer opnemen en minder toeren. Ik houd ervan om muziek te scheppen, met niets te beginnen en na een dag in de studio een nummer te hebben. Componeren op mijn gitaar is nog altijd het beste, dat houdt me bezig. Optredens zijn wel leuk hoor, maar vooral als er veel tijd tussen zit. Ik heb rustpauzes nodig, anders wordt het vervelend.

Het is niet meer zoals het vroeger was

In vorige interviews heb je je voorkeur voor oudere muziek uitgedrukt. Is er niets nieuws dat je echt geweldig vindt?

De nieuwe plaat van de Yeah Yeah Yeahs is erg goed. Maar veel nieuwe dingen missen een ziel. Al die digitale opnames, die garagebands met hun Protools, dat zegt me niet veel. De beste dingen worden door die geavanceerde techniek weggefilterd. Met een goede ouderwetse 4-track heb je geen trucjes nodig, je hoeft niet eindeloos rond te klooien om een nummer op te nemen. Je neemt je gitaar, speelt een goede akkoordenopvolging en zingt er een goede tekst over, meer heeft een goede song niet nodig.

Vind je van jezelf dat je goede songs schrijft?

Ik denk niet dat ik in de goede positie sta om dat te zeggen, dat zullen anderen wel voor me doen. Als ik wat ik deed echt walgelijk zou vinden, denk ik niet dat ik muziek zou maken. Anderzijds denken veel mensen natuurlijk dat ze goede muziek maken, terwijl het op niets trekt.

Waar draait je maag dan echt van om?

In muziek is er niets dat ik echt compleet weerzinwekkend vind. De politiek vervult me daarentegen regelmatig met afgrijzen. Daar zit het echt goed fout met Amerika. De media worden gewoonweg omgekocht door de presidentskandidaat met het meeste geld! Voor een paar miljoen dollar kan je een spotje laten maken met antireclame voor je tegenkandidaat. Zo kan je een campagne die niet goed liep nog rechttrekken. Dat is walgelijk en er moet dringend iets aan gedaan worden.

Hoe denk je dat zo'n dingen kunnen veranderen?

Geld zal altijd macht maken, maar er is echt een verandering nodig. Ik kan je niet zeggen hoe dat moet; het is een moeilijk probleem. Veel mensen zijn slecht geïnformeerd en het is ook erg moeilijk om de informatie bij hen te krijgen. Ik geloof echt dat er een oplossing is, maar ik weet bij God niet welke. In ieder geval moet het probleem eerst erkend worden, dan pas kunnen we eraan werken.

De kunstenaar als politicus en profeet

Hier in België hebben artiesten vlak voor de verkiezingen concerten georganiseerd voor verdraagzaamheid en tegen een aangebrande partij. Denk je dat muzikanten het verschil kunnen maken?

In zekere zin wel: kunst kan mensen dingen doen begrijpen die anders moeilijk te vatten zijn. Dat kan hen een beetje dichter bij inzicht brengen. Nu is er bijvoorbeeld veel nood aan inzicht in de cultuur van het Midden-Oosten. Het zijn ook mensen die daar wonen en dat wordt blijkbaar heel weinig beseft. Een kunstenaar kan een stem voor de menselijkheid zijn.

Moet je niet geweldig veel commercieel succes hebben om een groot publiek te kunnen bereiken met je boodschap?

Kijk, de grootste commerciële muzikanten en filmmakers brengen die boodschap niet. Ze blijven weg van alles dat brandbaar is. Ik denk dat relatief minder goed verkopende artiesten het verschil wel degelijk kunnen maken. Het begint altijd klein. Kijk naar Louis Armstrong en Billie Holiday: ze speelden eerst ook in kelders en kleine undergroundzaaltjes en toch hebben ze het begrip voor de Afro-Amerikanen kunnen vergroten. Muziek kan dat doen, het begrip verhogen.

Ook nu nog?

Het kan altijd. Zeker in tijden van oorlog, want dan probeer je het hardst om wat aan het onbegrip te doen.

Hoe wil jij concreet helpen bij het bestrijden van onbegrip? Je teksten zijn niet echt expliciet politiek.

Het is vreemd, maar er zijn mensen die mijn teksten heel politiek interpreteren. Anderen doen dat niet, maar ik denk dat beide interpretaties goed zijn. Ik denk dat politiek protest abstracter kan zijn dan het bekritiseren van de regering. Uiteindelijk kan alles politiek worden: als je de menselijkheid belicht in een nummer maak je al een politiek statement. Haal je de menselijkheid weg, dan is dat ook een politiek statement. Dat is wat belangrijk is, niet het Witte Huis. Het zit dieper: Amerikanen begrijpen hun eigen cultuur niet, laat staan die van anderen.

Heb je hoop voor de toekomst?

Ik denk dat de cycli van oorlog en naoorlog zullen blijven bestaan, net zoals mensen altijd ruzie zullen blijven hebben met hun buren. Ik denk wel dat de conflicten steeds kleiner en rustiger zullen zijn. Daar hebben we natuurlijk wel goede politici voor nodig.

Wat is een goed politicus dan volgens jou?

Goede politici brengen mensen samen. In die zin waren Jezus en Mohammed toppolitici, alleen is het jammer dat hun boodschap zo vaak verkracht is geworden. Amerika heeft een leider nodig die mensen samenbrengt en ik denk dat daar creativiteit voor nodig is.

Zou je jezelf kandidaat willen stellen voor de presidentszetel?

Dat is me denk ik al eens een keer gevraagd en ik weet het nog steeds niet. Misschien, als ik mensen kon samenbrengen.

Meer over M. Ward


Verder bij Kwadratuur

Interessante links
Agenda
Concertagenda
  • Geen concerten gevonden.