Met hun laatste nieuwe album 'Remagine' schudde het Nederlandse After Forever gedeeltelijk het stereotiepe gothic-imago van zich af en kwam voor de dag als een moderne progband, zonder echter hun bombastische stijlelementen de rug toe te keren. Met kortere nummers en een nieuwe presentatie was 'Remagine' niet volledig in hetzelfde laatje te stoppen als zijn vier voorgangers. Het concert in Hof ter Lo, een speciale 'CD Launch Party', was daarentegen wel van voorspelbare kwaliteit.
Vlaams metaal is soms onbuigzaam
Het moet worden toegegeven: een optreden openen is nooit gemakkelijk. Zeker niet op metalconcerten, waar de gemiddelde fan niet verpletterend breeddenkend is. De muziek van het Belgische gothic-kwintet Sengir klonk niet slecht, maar nummers als 'First Light' en 'Prove Me Wrong' zijn allesbehalve origineel. De drums zijn gelukkig redelijk rockgericht en de keyboards brengen hier en daar een leuke toets aan, maar de gitaren en de zang klinken allesbehalve boeiend. En -hoewel het altijd ondergeschikt blijft aan de muziek- Sengir heeft nog niet begrepen dat een podiumact belangrijk is. Gitaristen Pieter De Lannoy en Frederik de Dobbeleer stonden erbij als ongerestaureerde, bijna met respectabele klimoplaag overgroeide standbeelden en bassist Olivier Roelandt leek wel een mimespeler door zijn met pokerface uitgevoerde balletdansjes. Enkel het titelnummer van hun eerste album 'Guilty Water' klonk goed en het nieuwe 'Conscience Awake' was eveneens verre van slecht. Maar er is meer nodig dan dat om in de metalwereld een verschil te maken, laat staan om op te vallen.
Het hoeft niet allemaal pikzwart, meneer
De Hollandse rockers van novAct kwamen overtuigender over: bassist Jeroen van Maanen lipte alle teksten enthousiast mee en drummer Martijn Peters ging volledig op in zijn spel. Leuk om naar te kijken. Zanger Eddy Borremans nam het metalcliché in de zeik toen hij boven zijn zwarte spandexbroek een prachtig gebloemd hemd aantrok. Maar ook de muziek was er: novAct vermengde progressieve metal met rustigere rock, goed hoorbaar in de Jeff Buckley-ode 'Eternal Life' en 'Hope and Fear'. Vooral het nieuwe nummer 'Two Thousand Dead' kwam met enkele originele synths goed over. Gitarist Wouter Wamelink baande zich een weg door enkele strakke solo's. Borremans kondigde echter aan dat dit Wamelinks laatste optreden zou zijn omdat hij de band moest verlaten wegens gehoorproblemen. Gelukkig perste de gitarist al zijn frustratie eruit in het laatste nummer, met een spetterende solo als logische gevolg. Lang niet slecht.
Opgepoetste gotiek
Het podium voor After Forever was -hoe kan het ook anders?- bombastisch ingericht: spandoeken, draaiende spots, ijzeren hekken, een extra podium voor drums en synths: het kon niet op. Gelukkig hadden de groepsleden dit keer niet de ridicule Power Ranger-pakjes vanop de vorige tournee aan. Toen drummer André Borgman de intro 'Enter' met drums verstevigde, klonk het vanuit de zaal al volop "Komooaan Andrééé!". Borgman heeft namelijk een kankeroperatie en chemotherapie achter de rug, maar daar was niets van te merken: zijn spel was volledig strak. De groep bracht het hele nieuwe album, met enkele publieksfavorieten tussenin. Opener 'Come' viel in als een melodische rocker die schoon schip maakte met de ondertussen ver te zoeken black metal-invloeden vanop hun debuut 'Prison of Desire' uit 2000.
Vooral nieuwe toetsenist en tevens producer Joost Van den Broeck is met zijn experimentele synthgeluiden een frisse wind die door de nummers heen waait. Zowel het catchy 'Boundaries are Open' als het experimentele 'Attendance', dat bijna naar een cross-over van industrial en death metal gaat, werden gedragen door de verscheidene keyboardklanken van deze jonge pianist, uiteraard altijd aangevuld met een meer dan stevige laag gitaren. Zangeres Floor Jansen schakelt nog steeds moeiteloos over van moderne popstem naar klassieke sopraan en op de rock 'n roller 'Face Your Demons' zette ze een stevige heavy metal-keel op die allesbehalve te onderschatten valt. Van de nieuwe nummers vielen het goed gearrangeerde 'Living Shields' en vooral het schitterende opus 'Only Everything' op. Qua ouder werk kreeg Antwerpen 'Digital Deceit', 'Beyond Me', 'Monolith of Doubt' en de hoogtepunten 'Forlorn Hope' en 'My Pledge of Allegiance Part 1' te horen. B-kantje 'Taste the Day' werd gebracht met een extra celliste (Klassiek naast metal, waarom niet?) en afsluiter 'Follow in the Cry' (met een synthsolo als intro) zette er een mooi punt achter.
Enthousiasme op en naast de planken
Door het slechte weer was er weinig volk opgedaagd, maar dat hield in dat enkel de harde kern aanwezig was: sfeer alom dus. Ook is het duidelijk dat After Forever plezier heeft in optreden: gitaristen Sander Gommans en Bas Maas zitten elkaar de hele tijd te jennen en toetsenist Van den Broeck heeft zowat alle kanten van het podium gezien, vooral toen hij met een draagbare synthgitaar tekeer ging. Het confettikanon dat 'The Final Countdown' (van Europe, toch wel) begeleidde was zodanig idioot dat de humor ervan wel duidelijk werd. Hopelijk was dit ook de bedoeling. Er werd zelfs op het podium afscheid genomen van een roadie, cadeau inclusief. Spontaniteit was er genoeg; combineer dit met het nodige drama en pompeuze maar kwalitatieve rock en men komt uit bij een meer dan degelijk optreden. En voor wie al te snel de onterechte vergelijking maakt: After Forever is heel wat meer dan het kleine broertje van Within Temptation.
Discografie After Forever
