Niet alleen de komst van Sinterklaas kondigde de nakende winter aan, ook in het Hof Ter Lo in Antwerpen kwam een ijzige koude voorbij. Na het vertrek van zanger/bassist Vortex en keyboardspeler Mustis hadden veel mensen hun twijfels bij de toekomst van Dimmu Borgir. De eerste Belgische show als hoofdact sinds 2007 bewees hun ongelijk.
De gigantische backdrop pronkte voor een goed gevulde zaal. Ook het instrumentarium en diens versterking oogden zeer indrukwekkend: hoge versterkers, een gigantische drumkit, een microfoonstatief vol pinnen en verschillende keyboards en vlaggen vulden het podium. Voor de fans was het een zeer speciale avond, want de band speelde heel het invloedrijke ‘Enthrone Darkness Triumphant’ album uit 1997 live gevolgd door een best of-setlist.
Na een half uur vertraging klonk eindelijk de magische intro van openingsnummer ‘Mourning Palace’, de gewoonlijke afsluiter van een normale set, door de boxen. De band kwam op in - waarschijnlijk niet zo bedoelde - grappige pakjes en de eerste gitaarnoten sneden door merg en been. Het geluid zat meteen goed, met uitzondering van de rommelige kickdrums, en de symfonische, epische keyboards en samples zweefden mysterieus door de zaal. Frontman Shagrath's schelle screams kleurden de muziek in en drummer Daray, ook wel gekend voor zijn werk met Vader en Vesania, zorgde voor het nodige blastbeatgeweld maar kon ook subtiel en gedetailleerd cimbaalwerk brengen. Dat ‘Enthrone Darkness Triumphant’ een klassieker is, bewezen de twee volgende nummers: ‘Spellbound (By The Devil)’ en ‘In Death’s Embrace’. Vooral dat laatste nummer was een genot om te horen. De memorabele keyboards, met een bijna vrolijk ritme, het agressieve ride-cimbaalgebruik en de meezingbare zanglijnen maakten van het nummer een absoluut hoogtepunt. Het dreigde met de volgende twee nummers wat saaier te worden, want de trage stukken kwamen live niet zo goed over als op cd, maar ‘Tormentor Of Christian Souls’, volgens Shagrath een thrashmetal nummer, maakte dat snel weer goed. De laatste paar nummers bestonden vooral uit ups & downs en songs als ‘A Succubus in Rapture’ waren live ronduit saai. Al bij al een geslaagde eerste set, maar een nummer aan de vrouwen in het publiek opdragen is niet bepaald ‘true unholy black metal’.
Na een korte pauze werd de tweede setlist, die een best of zou moeten voorstellen, ingezet door een overbodige drumsolo. Met ‘Vredesbyrd’ van het ‘Death Cult Armageddon’ album werd de toon direct gezet, een typisch uptempo Dimmu Borgir nummer met een pittige deathmetal riff erin die meerdere nekken deed kraken. Het magistrale symfonische einde van de song kwam perfect over en het publiek was direct terug wakker geschud voor een tweede set. Alle klassiekers passeerden: ‘Kings of the Carnival Creation’, ‘Puritiana’ (met bijhorend soldatenhoedje) en zelfs ‘The Serpentine Offering’, dat van een maar middelmatig album komt, klonk geweldig. Ook nieuwe nummers als ‘Gateways’ en ‘Dimmu Borgir’ kwamen goed over, ‘Ritualist’ was een nieuwe song teveel en had beter vervangen geweest door een nummer van ‘Stormblåst’ of ‘For All Tid’, essentiële albums die toch in een best of setlist zouden moeten voorkomen. Tijdens de tweede setlist werd het ontbreken van ex-cleane zanger Vortex wel wat opvallender. Zijn zanglijnen waren heropgenomen door een koor en dat klonk niet slecht, maar het playbacken van zanger Shagrath was een beetje pijnlijk om te zien. Vooral bij afsluiter en topnummer ‘Progenies Of The Great Apocalypse’ werd de cleane zang erg gemist, maar dit kon niet verhinderen dat het nummer insloeg als een bom.
Dimmu Borgir bewees dat ze het nog altijd kunnen. Perfect was het niet, maar wel een heel vermakelijk optreden dat velen nog lang zal bijblijven.
