Lokerse Feesten is onlangs beloond tot het meest sfeervolle, meerdaagse muziekfeest van Vlaanderen. Er valt wel wat voor te zeggen, want de combinatie van historische binnenstad, water, ontzettend grote kermis en feestelijk muzikaal terrein is uniek. En om dat extra te beklemtonen, programmeerde de organisatoren op de openingsdag meteen enkele acts die centrum Lokeren op zijn grondvesten mochten doen daveren.
Een mooi ondergaande zon over een welgevuld plein: het startschot voor de jaarlijkse tiendaagse in Lokeren kon niet mooier gegeven worden! En hetzelfde mocht voor de sfeer gelden, want uit het verre Jamaica kwam mister Damian Junior Gong Marley het plein in vuur en vlam zetten, nadat inheemse sterren ’t Hof van Commerce en Selah Sue de spits hadden afgebeten.
Als rechterhand van broertje Stephen Marley, ook inmiddels een grote rasta die uit het zaad van opper-Jamaicaan Bob afstamt, brengt Damian al op zijn achttiende een eerste debuutplaat uit. Het duurt echter tot het nieuwe millennium voor de jongste Marley-telg uit de schaduw van Stephen en Ziggy treedt, maar doet dat in 2002 met ‘Halfway Tree’ met glans, wat hem een heuse Grammy oplevert. Pas vanaf hij definitief naar Miami verhuist en samen met Nas ‘Welcome to Jamrock’ inboekt, met bijbehorende single die opent met de inmiddels door iedereen meegescandeerde Ini Kamoze-sample “Out in the streets, they call it murder”, leert de wereld Damian JR Gong Marley ten volle kennen.
Hetzelfde gebeurde overigens in Lokeren. De rasta met tot op de grond hangende dreadlocks, brengt van alle broertjes muziek die nog het meest aanleunt bij de traditionele rootsreggae, eert bijbehorend rastafarigeloof (met een grote vlag van Haile Sellassie op de achtergrond) en weet dat toch te kruiden in een modern reggaejasje. En Diamian begon in grandeur. Een stevig rockende intro vol Afro roots power mondde meteen uit in de erg vlotte meezinger ‘Hey Girl’ met zijn heupwiegend ritme. Geflankeerd door een vendelzwaaier die komende 80 minuten de armen stijf zou houden (in Jamaicaans jasje met opschrift Selah – mooi aansluitend bij het optreden van Selah Sue ervoor) en met een zeskoppige begeleidingsband, ging Damian vooral voor erg veel vuur en passie. Een begin met veel ophitsende dancehallbeats vol tegenritmen, afgehakte nummers (“rewind, rewind”) en de vrolijk hippende zang van de frontman, probeerde het plein van meet af aan in vuur te zetten. Het Lokerse publiek wist aanvankelijk niet goed hoe te reageren op het spervuur van interacties en de overtollige energie.
Maar na twintig minuten, vanaf ‘Despair’ (spijtig genoeg zonder rechterhand Nas die vorig jaar wel mee op tour ging), sloeg de vonk plots helemaal over. Het nummer, “for warriors only”, dat met krekelgeluide begon en met subtiele synthesizers klom naar een rave reggaesong die het strakke kader van het genre oversteeg, bracht iedereen aan het dansen en feesten. Plots werden de Lokerse Feesten een stukje multiculturele pride waarbij hert publiek zich van zijn meest devote kant toonde. En zo het een goede set betaamt, bewogen de zeven Jamaicanen op podium nog een dik uur verder op een set waarin afwisselend intieme roots, strakke rocksteady en vurige dancehall elkaar ontmoetten. Een uptempo ‘Get Up Stand Up’ van vader Bob ertussen, gevolgd door een fel ‘War’ / ‘No More Trouble’, waarbij iedereen samen met de volumineuze backingzangeres mee mocht scanderen (met extra bonuspunten voor haar overtollig wiegende heupen), ging netjes over in een rustpunt van instrumentale dub waarbij de twee toetsenisten een extra diepe dimensie aan het plein mochten geven. Ook ‘Exodus’ van grootvorst Bob Marley ging erdoor, maar dan in de refreinen naar eigen hand gezet doordat Damian als een heuse toaster de verrijkte teksten in speedtempo erdoor rapte. Het gaf het nummer een mooi, eigentijds tintje.
Het absolute kippenvelmoment van de avond was overigens niet ‘Make it Bun Dem’, de huidige single met Skrillex die ervoor zorgde dat het terrein halfvol tieners stond die aarzelend de eerste stappen in de wereld van alcohol zetten maar voor een unieke uitbundigheid zorgden. Ook de mash van ‘Welcome to Jamrock’ en ‘Could You Be Loved’ tekende niet voor de absolute top, maar was natuurlijk wel een mooie kers op de al dik versierde, heerlijke taart. Klokslag twaalf, onder quasi volle maan, riep de dolenthousiaste Marley junior op om aanstekers en “sellaphones” in de lucht te steken terwijl een soulvolle, haast romantische ‘Road to Zion’ met akoestische gitaar en glijdende vocalen door hart en ziel sneed. Meer extase was ondenkbaar.
(c) Nicolas Lammens - Lokerse Feesten vzw
Het feest was dus al royaal ingezet vooraleer het duo uit Kent zijn lichtshow mocht laten aanvangen. Spijtig genoeg bleek één uur ’s nachts voor de meeste tieners wat laat om aan te vangen, waardoor het plein half leeggestroomd was, maar zij die bleven, mochten beamen: Orbital kwam, zag en overwon. De broertjes Hartholl hadden drie jaar geleden met hun zwevende elektropop de harten van Lokeren al overwonnen, maar nu kwam daar nog een pracht van een negende album, ‘Wonky’ bij. En het leek wel of deze plaat de nodige aanvulling bracht bij de optredens van de twee heren, die al jaren min of meer hetzelfde zijn. Visueel is het sowieso niet anders: een groot podium met middenin een verhoogd eiland, volgestouwd met keyboards, sequencers en andere apparatuur waarvan het nut onduidelijk is en waarin twee schimmen met kenmerkende lichtbrilletjes druk in de weer zijn. Dat wordt anno 2012 verrijkt met geometrische lichtblokken, meer dan twintig stroboscopen en dertig grote scanners en een overtollig aantal lampen en effecten.
Maar dankzij ‘Wonky’ had Orbital nu een excuus om eens lekker hard van leer te trekken en het publiek vanaf de eerste beats fors wakker te schudden. De twee heren mokerden meteen in kale Kraftwerk-stijl in het publiek en veegden daarmee alle nieuw opgelegde regeltjes van mevrouw Schauwvlieghe van de tafel. Met een tetris van verzwaarde elektrotunes en acidpsychedelica, drie dimensionale geluiden die contrasterende met pulserende bassen, zorgde Orbital voor een imposant, expliciet stukje feestelektronica met hoog hallucinerend gehalte. En hoewel het lage aantal BPM en het hardnekkig opteren om de tot tien minuten durende, lang uitbubbelende songs meestal niet aan elkaar te rijgen maar als een heuse ‘band’ voor losse nummers te gaan, wat de menigte wat deed aarzelen, bleken geluidskwaliteit en set eerder uitmuntend. Lokeren kreeg wat het verdiende. Als tweede track mocht oppersingle ‘Halcyon’ al uit de line array luidsprekers galmen, waarbij Belinda Carlisle’s ‘Heaven Is a Place on Earth’ en Bon Jovi’s ‘Shot trough the Heart’ werden vermalen tot typisch Orbitaliaanse lsd-klanknevels: een speelgoedje dat het duo al meer dan tien jaar in zijn set verwerkt maar nu toch weer op een andere, lekker hakkende manier werd gepresenteerd.
En het knallen ging maar door. Op ‘Distractions’, uit het nieuwe album, duikt Orbital de wereld van de dubstep in en vermengt dit met zijn eigen muzikale identiteit: een geniale zet die door de inmiddels wild gesticulerende menigte werd gesmaakt, temeer daar na vijf minuten het tempo werd verdubbeld tot een knallende drum’n’bass (met nog meer spasmen als gevolg). De absolute madness -visueel verrijkt met een opsomming van voedingssupplementen- bleek duidelijk het ding van Phil Hartholl, de man die zorgt voor de ritmische omkadering terwijl Paul de psychedelische inkleuring verzorgt. De gefreakte 90’s-hit ‘Mindstream’ fonkelde in de nacht, ook opgefleurd met detailgeluiden die tot op de millimeter voor de nodige spanning en overrompeling zorgden. Maar grote verrassing en extra vuurpijl was natuurlijk ‘Wonky’, de opklimmende song met r&b injecties waar de samplezang van Lady Leshurr voor grillige raps zorgt en waarbij pulsen en beats mee opklimmen met de schitterende zanglijn “the speed is taking over me”. Op die manier versmolt Orbital oud en nieuw werk tot een mooi op- en neerdeinende set die tot in de late uren bleef doorfonkelen. En hoewel het een fysieke uitputtingsslag bleek voor het publiek, moet gezegd: tien dagen Lokerse Feesten is begonnen met een avond om “u” tegen te zeggen.
