Daar kledingmerk Eastpak reeds geruime tijd aandacht heeft voor de hardere muzieksector, is het ook niet meer dan logisch dat er geregeld een pakket bands ons land doorkruist. Deze keer werd bewust gekozen voor een vrij stevige affiche met twee melodeathgrootheden en twee kleinere bands, al bleek snel dat het vooral de grootheden waren die de show redden.
Openers waren de jonge snaken van Sonic Syndicate, die flink gehyped worden door hun label, Nuclear Blast. Ergens valt dat wel te begrijpen, want de band speelt muziek die makkelijk aanslaat bij de jongere liefhebbers: een mix van wat metalcore en een heel erg grote scheut emo, wat zich vooral uit in rechttoe, rechtane muziek voorzien van breakdowns en een mix van van schreeuwende dan wel cleane zang. Alleen wringt het schoentje wat in de uitvoering van dat concept. De band beschikt over twee gitaristen die de hele tijd letterlijk hetzelfde spelen, waardoor de klus evengoed geklaard kan worden door een enkele. Tevens beschikt de band over twee zangers, wederom een raadsel waar die uitgebreide bezetting nodig is omdat alweer alles gerealiseerd kan worden door één persoon. De knap uitziende bassiste is een aardigheidje, maar de getelefoneerde ingestudeerde podiummoves zijn nogal cliché uitgewerkt, wat wel eens meer aan poppunkbands als Sum 41 doet denken. Dat gaat trouwens ook op voor de muziek, die bijzonder voorspelbaar is en telkens volgens hetzelfde stramien opgebouwd, en voor de emolook van de hele band zelf, namelijk de typische mix van zwart-wit kleren en zwarte en rode eyeliner. Zeer revolutionair, jongens. Als er meer dan drie dezelfde akkoorden gebruikt werden tijdens de hele set, dan was het veel. Het voornamelijk jonge volkje liet het niet aan het hart komen en sprong vrolijk op en neer. Een nieuwe hype, waarvan de muziek en inhoud allang zo uitgemergeld is, lijkt geboren.
Waarom godheden Dark Tranquillity als tweede act op de affiche stonden, was een raadsel en een grote onrechtvaardigheid. De grootmeesters lieten het echter niet aan hun hart komen en gaven zich alweer met overgave. Dat zorgde meteen ook voor een optreden waar de kippenvelfactor bijzonder hoog lag. Frontman Mikael Stanne is een waar podiumbeest zonder weerga en muzikaal gesproken ligt de lat bij Dark Tranquillity bijzonder hoog. De band koos vooral nummers uit hun laatste vier albums, maar legde er fiks de zweep op met tracks als 'Terminus (Where Death Is Most Alive)', 'The New Build' en het schitterende 'Focus Shift'. De groep baande zich bovendien zonder problemen door hun oerklassieker van het hele melodeathgenre, 'Punish My Heaven'. De zaal ontplofte dan ook door de inzet en het superieure vakmanschap van de heren. Een geniaal optreden dat helaas veel te snel moest worden afgerond was het resultaat, maar de band was zelf zichtbaar opgetogen over de grote respons. Allen behalve gitarist Niklas Sundin, maar de man laat dan ook nooit in zijn kaarten kijken en blijft steeds even koel. Maar aangezien zelfs hij een keertje een glimlach vertoonde, leidt het geen twijfel dat het optreden meer dan geslaagd was.
En nu over naar de sof van de avond, ook al was de publieksrespons omgekeerd evenredig hiermee: Caliban. Dit Duitse metal/emocore gezelschap scheert al een tijdje hoge toppen, maar het waarom is een mysterie. Om maar te zwijgen van het aantal riffs dat de band al gekopieerd heeft van Zweedse grootheden en zelfs van collega-emobands, presteert de band het namelijk om werkelijk elk nummer krek hetzelfde te doen klinken als het voorgaande en steekt dat ook nooit onder stoelen of banken. Tijdens de show was dit niet anders en waren er alweer twee gitaristen waar er slechts eentje nodig zou zijn en een gitarist die de achtergrondzang verzorgt op zo'n hemeltergend valse manier dat het niet leuk meer was. De frontman twijfelde de hele tijd tussen een vrij schappelijk klinkende grom en gejank en ook de titels van de gespeelde nummers ('It's Our Burden to Bleed', 'I Rape Myself") wekten menig hilarisch gevoel op. De hele band had vooral last van veel pose en dat de drummer regelmatig zijn dubbele basroffels de mist in liet gaan, bleek zelfs voor het publiek geen probleem te vormen. Het feit dat er naar het einde toe een nummer als 'snel' werd aangekondigd en vervolgens op flets midtempo werd afgespeeld, zou de band door de grond moeten doen zakken van schaamte. Caliban had wel de zaal mee, dat spreekt dan ook als enige zaak in hun voordeel.
Soilwork levert zoals altijd een geoliede show af, met zanger Björn Strid in topvorm. Er was even twijfel of de band zijn oude niveau zou kunnen houden na het vertrek van componist/gitarist Peter Wichers, maar dit vernieuwde Soilwork liet horen dat het best verder kan zonder hem. En wat meer is: de groep koos resoluut voor oudere en dus ook snellere nummers en raasde door de set in een rotvaart. Zo opende de band hun set met de furieuze klassieker 'Bastard Chain' en ook de zware melodieuze nummers 'Follow The Hollow' en 'As We Speak' kwamen aan bod. De groep zette zich zelfs in vijfde versnelling met 'The Chainheart Machine', een van de unieke pareltjes in Soilwork's repertoire. Terwijl al de emo's en hardcoremensen niet wisten wat gedaan met dit hoge niveau van metal, bleven de trouwe metalfans van Soilwork gewoon gaan. Het stoorde zelfs niet toen Strid even een kort stand-upmoment inlastte. De band amuseerde zich blijkbaar kostelijk op het podium met links en rechts wat grappen en grollen. Vooral het tikkertje-moment tussen Strid en bassist Ola Flink was hilarisch om te zien. Naast de prachtige setlist en hilariteiten van de groep was er ook nog tijd om af te sluiten met een nieuw nummer, 'Exile', een catchy nummer met een mooi melodieus refrein en harmonische solo. Kortom, een meer dan geslaagde show van de Zweden. Het strakke tijdschema werd perfect gerespecteerd, iets wat vaak eerder de uitzondering is, maar wat toch weergeeft dat de Eastpak Antidote Tour goed in elkaar zit. Alleen jammer dat er blijkbaar niet bijster veel reclame voor werd gemaakt, want Hof ter Lo zat gezellig vol maar was verre van uitverkocht, al kan de timing (donderdagavond) daar ook voor iets tussen zitten.
