Ernst Reijseger nam de muziek van zijn project 'Requiem for a Dying Planet' (muziek bij twee kortfilms van de Duitste underdog-cineast Werner Herzog) reeds vier jaar geleden op bij zijn vaste label Winter & Winter. In het kader van het Antwerpse festival 'Ars Musica', een vier weken durend spektakel dat focust op hedendaagse muziek, mocht Reijseger samen met zijn multiculturele groep muzikanten, het repertoire live komen verdedigen in De Singel.

Het resultaat was van een onverwachte saaiheid. Nochtans was de inkleding dankzij deSingel tot in de puntjes verzorgd. De projectie van de kortfilms van Herzog was namelijk kraakhelder en de muzikanten kregen een verzorgde plek op het podium. De belichting was weloverdacht, subtiel en sfeervol. Alleen inhoudelijk ontbrak het aan dynamiek. Het spel van Reijseger neigde aanvankelijk naar overbodig intellectualisme: zonder veel inhoud speelde hij wat ijle klanken, zonder een bepaalde richting en totaal ontdaan van elke boodschap. Even later kwam de Senegalese zanger en percussionist Molla Sylla hem vervoegen. Ineens werd duidelijk dat 'Requiem for a Dying Planet' een tenenkrullend soort cross-over zou worden, een verijdeld Noord meets Zuid. De hese, op den duur gewoon eentonige stem van Molla Sylla, inspireerde Reijseger tot technische hoogstandjes: hij hanteerde zijn cello bijvoorbeeld als een gitaar, waar hij al zittend de meest virtuoze jazzy frasen uit tevoorschijn toverde. Inhoudelijk bleven de muzikanten echter aan de oppervlakte: de emoties waren voorgekauwd en de muziek miste elke vorm van spanning of verrassingseffect.

Ook het vocaal ensemble Cuncordu e Tenore de Orosei kon het concert niet redden van de verveling. Na één nummer gehoord te hebben van hun doorleefde en zuiver vertolkte liedkunst met roots uit Sardinië, werd ook hier duidelijk dat ze hetzelfde riedeltje zouden blijven afdraaien. Hoewel het concert slechts een klein anderhalf uur duurde, sloeg de eentonigheid onherroepelijk toe. Al na een kwartier was duidelijk waar het concert zou eindigen...met nog een eeuwigheid te gaan.

Zelfs de fragmenten uit de documentaires van de anders zo interessante Werner Herzog, smaakten naar inhoudsloze mooifilmerij. De beelden misten een context waarin ze tot hun recht konden komen en de schaarse ideeën werden bovendien teveel uitgebuit. Een bepaald beeld is ontroerend en Herzog beseft dat; wat hij vergeet is dat een dergelijke vondst (bijvoorbeeld een waterval of een onderzeese duikpartij filmen) geen minuten aan een stuk werkt. De fragmenten bevatten hier en daar cinematografische pareltjes, zoals ook de muziek flitsen van ontroering had, maar in zijn geheel voelde 'Requiem for a Dying Planet' als een nutteloze losse flodder.

In alle opzichten werd het geduld van het publiek op de proef gesteld. Het applaus achteraf was vrij lauw (ondanks hier en daar een staande ovatie), enkele mensen hadden de zaal reeds vroeger verlaten, maar Reijseger en co wilden absoluut hun bisnummer kwijt. Dat zelfs de bescheidenheid ontbrak om er na een matig ontvangen concert gewoon het zwijgen toe te doen, was spijtig. Wie 'Requiem for a Dying Planet' in live-uitvoering wil bijwonen, mag zich verwachten aan een strijd tegen de verveling. Gelukkig biedt de programmatie van 'Ars Musica' genoeg moois om deze ene blunder te doen vergeten...

Meer over Ernst Reijseger – Requiem for a Dying Planet


Verder bij Kwadratuur

Interessante links
Agenda
Concertagenda
  • Geen concerten gevonden.