Vrijdag 22 oktober ging, onder het waakzaam oog van een volle Carolus Borromeus, de nieuwst productie van Ensemble Polyfoon in première: "L'homme armé, Oorlog als muze".
Teksten, foto's, schilderijen en, natuurlijk, muziek, werden door regisseur Stef De Paepe tot één geheel gesmeed.
Het publiek kwam de kerk binnen langs de zij-ingang, en werd zo onmiddellijk geconfronteerd met 4 erg expressieve schilderijen van de jonge Stefan Martens. Martens schept krachtige, rauwe beelden, waarmee hij, naar eigen zeggen, naar oorzaken van de menselijke zelfvernietiging zoekt. In de kerk zelf werd het publiek in een cirkel geplaatst en stonden twee projectieschermen zodanig opgesteld dat vanaf elke zitplaats alles zichtbaar was. Tijdens de voorstelling werden zowel op die schermen als op het plafond van de kerk oorlogsfoto's van Stefan Vanfleteren geprojecteerd. Telkens prachtige zwart-witfoto's van burgerslachtoffers, maar beelden die toch het opgestoken vingertje vermijden. Ze tonen de mensen gewoon zoals ze zijn! Af en toe werden de schermen ook gebruikt om teksten uit oorlogstoespraken (G. W. Bush, Churchill, e.a.) op te projecteren.
Het gevaar van stijlbreuk…
Er werden twee missen op "L'homme Armé" gebracht: één die Polyfoon zelf samenstelde uit bestaande miscomposities, en één waarvoor ze aan 5 componisten een opdracht gaven (die laatste is dan de Missa 'Quinque super L'homme Armé' geworden) . Het gevaar van stijlbreuk loert dan uiteraard om de hoek, maar dat werd ingenieus vermeden door op tijd en stond acteerbeest Warre Borgmans, bekend van tv (Peulengaleis), film (Blinker) en theater (de Blauwe Maandag), te laten tussenkomen. Direct na elkaar gebracht zou de samenhang in de Missa 'Quinque super L'homme Armé' allicht soms zoek geweest zijn. Toch heeft elk deel ervan zijn kwaliteiten: de monumentale textuur bij Daan Manneke, de krachtige dissonanten bij Coen Vermeeren, de ritmische stuwing bij Geert D'Hollander, het erg melodische bij Alain De Ley, en tot slot, bij Bart Van Reyn, het indrukwekkende klanktapijt waaruit langzaam de melodie ontstaat. Kortom: muziek van hoge kwaliteit, met de bedenking of het als bundel werkt…Maar misschien moést die samenhang er niet persé zijn, want ook in de 'oude' missa was het vruchteloos erachter zoeken. Die overspande dan ook een periode van meer dan 200 jaar!
De uitvoeringen waren meestal mooi. Slechts hier en daar was de intonatie zwak of de klank wat schel. Gelukkig waren die momenten in de minderheid, zodat het beeld van een erg heldere koorklank en dat van een bijzonder muzikaal dirigent bijbleef.
Warre Borgmans op de preekstoel
Tot slot nog even terug naar de teksten. Samen met regisseur De Paepe en koorlid Katelijne Boon selecteerde Borgmans een brede waaier oorlogsproza en –poëzie. Tom Lanoye, Amin Malouf, Thea Beckmann, Arne Sierens, e.a. De meest beklijvende tekst was echter die over woede bij de dieren. Tijdens één van de misdelen had Borgmans ongemerkt de preekstoel beklommen, om van daaruit de snijdende fabel de kerk in te slingeren. Voor hét kippevelmoment had Borgmans echter aan het begin van de avond gezorgd. Met één volle spot op hem vertolkte hij a capella een oorlogslied van Wannes Van de Velde. Helemáál niet zuiver, maar met zo'n overtuiging...
Aan het einde van de avond gunde het publiek het hele team, terecht, een dankbaar applaus.
