Met hiphop-legende MF DOOM had Democrazy voorbije zondag een waar enfant terrible geprogrammeerd. Eigenzinnig en geniaal, dat wel, maar ook met een — op zijn zachts gezegd — grillige live-reputatie. Een aardig gevulde Vooruit was echter bereid om dat risico te nemen.
Die trouw leek aanvankelijk beloond te worden. Daniel Dumile kwam in hoogsteigen persoon opdagen (in zijn geval wel degelijk vermeldenswaardig) en besloot bovendien zijn pendelende fans niet te lang te laten wachten. Alhoewel: hijzelf betrad het podium pas na een lange intro van zijn live-drummer en een corpulente mc die het publiek bij de les moest houden. Dat publiek bestond trouwens bijna uitsluitend uit blanke middenklasse, wat MF DOOM’s unieke positie in het hiphop-circuit aantoont.
Misschien lag het aan de alomtegenwoordige cannabisconsumptie, maar de Vooruit toonde zich het eerste halfuur betamelijk tam. De sfeer zat om verschillende redenen niet helemaal juist. Zo verstoorden de conversaties tussen Dumile en zijn mc het noodzakelijke momentum van de show en werd er gekozen voor nummers met redelijk rechtlijnige beats, wat in combinatie met het stuwende drumwerk deed snakken naar de genuanceerde ritmiek van zijn meer uitdagende materiaal.
MF DOOM maakt namelijk muziek die het best tot zijn recht komt in een hoofdtelefoon. In de concertzaal dreigde de rijkdom aan details in zijn werk verruild te worden voor alledaagse hiphop. Bovendien werd Dumiles reeds lakse articulatie haast onverstaanbaar doordat zijn microfoon iets te stil stond. Daardoor maakte zijn muziek een verrassend monotone indruk, wat een ondermaatse prestatie is voor zo’n veelzijdige artiest.
MF DOOM
Verschillende nummers van dat album werden direct na elkaar gespeeld en brachten het optreden eindelijk op het verwachte niveau. De onweerstaanbare beats van ‘Accordion’ werden opgefleurd met hilarische luchtaccordeon, ‘Figaro’ liet het publiek uitzinnig de titel meezingen en ‘America’s Most Blunted’ hitste de Vooruit verder op tot ‘Rhinestone Cowboy’ de voorzet binnenkopte en het hoogtepunt van de avond werd.
Jammer genoeg was de pret enkele nummers later alweer afgelopen, na een set van nog geen uur lang. Zijn teleurgestelde fans, die tegen beter weten in nog op enkele bisnummers hoopten, bleven zo achter met een wrange nasmaak. “That’s what I call ‘less is more’,” besloot presentator van dienst Lefto. “Makkelijk verdiend,” dacht de rest.
