Uitverkocht! Deep In The Woods hoeft geen duwtje in de rug van muzieksites. Door zich niet hoofdzakelijk te richten op concerten maar evengoed op tal van andere vlakken, verkoopt het festival een totaalervaring die jaar na jaar een succes blijkt. Een ontspannend, driedaags evenement in de Belgische Ardennen is dan ook een uitstekend uithangbord naar de werkende mens toe en diens familie. Death rides hier, workshops en kunst daar. Allemaal goed en wel, maar hoe zit het eigenlijk met de affiche?
Dat de organisatie niet op zoek is naar massatoerisme laat zich merken in de line-up. Hoewel er steeds meer internationale namen prijken tussen de Belgische selectie, blijft het programma toch redelijk bescheiden. Geen knallers van publiekstrekkers, wel een originele line-up waar veel in te ontdekken valt.
Blondy Brownie
In mei stond het Belgische duo Blondie Brownie op het podium van Les Nuits Botanique, een vijver waaruit de organisatie van Deep In The Woods wel vaker lijkt te vissen. Deze twee dames, een blondine en een brunette (vandaar de artiestennaam), brengen samen ongecompliceerde ‘80s synthpop met Franse zanglijnen. Hun basispallet van drum, bas en keyboard vullen ze aan met escapades op trombone, steeldrum en omnichord. Gastartiesten als John McEntire (Tortoise) en Shane Aspegren (The Berg Sans Nipple) brachten het testosterongehalte van hun eerste 45-toerenplaat terug op peil. Dat zou iets kunnen betekenen...
Chad VanGaalen
Chad VanGaalen
Champs
De twee talentvolle broers van Champs mogen zeker niet uit het oog verloren worden. Dit jaar kwam het debuutalbum uit van deze band: een fantastische plaat die zich perfect kan meten aan het betere werk van The Flaming Lips. Traag bouwen deze heren aan een bezwerende en sprookjesachtige sfeer waarin hun engelachtige stemmen voor knappe harmonieën zorgen. Alles in deze muziek lijkt te kloppen waardoor er nooit sprake is van enige vorm van kitsch. Dit is zo’n uniek soort folkrock zoals enkel de Engelsen die kunnen maken. Voor de liefhebbers van Alt-J een niet te missen kans.
Cousins
De tweede Canadese groep die mag aantreden is het garagerock duo Cousins. Met een minimale bezetting van drums en gitaar levert de groep goede resultaten die best in-the-face te noemen zijn. Dit jaar verscheen hun derde album ‘The Halls of Wickwire’ dat wellicht door de productie van Graham Walsh (Holy Fuck) extra ongepolijst uit de studio kwam. Cousins deinst namelijk niet terug voor een boel effecten als distortion, fuzz of reverb. De gitaarpartijen zwellen nu en dan aan tot beukende geluidsmuren die rauwe melodieën en schelle stemmen uitspuwen.
Delv!s
Overeenkomsten met de spetterende muziek van Jamie Lidell zijn niet van de lucht. Niels Delvaux is de nieuwe Belgische soulrevelatie. Zijn stemregister klinkt zwoel, maar heeft voldoende karakter om niet te vervallen in zeurderige stukken. Een album zat er nog niet in hoewel er op het internet een overvloed aan filmpjes te vinden zijn die de kwaliteiten van deze artiest aan het licht brengen. De zomerhit ‘Tell Me’, met een extra scheut reggae en disco, zullen alvast vertrouwd in de oren klinken. Met ondertussen al heel wat concertervaring op zijn naam, onder meer op Couleur Café en Gent Jazz, moet zijn stem voldoende geolied zijn om in het najaar de studio in te duiken. Een avant-première?
DePedro
Een artiest die graag tweetalig optreedt is DePedro, het project van de Spaanse Calexico-gitarist Jairo Zavala. Het mag niet verbazen dat de Madrileen ook in deze formule de Zuiderse sferen aanboort. Met zijn derde album op rij brengt hij een reeks van onschuldige popsongs die bruisen van de Latijns-Amerikaanse invloeden. Hierin werkte hij samen met verschillende gastartiesten waaronder Tony Allen (Fela Kuti), Joey Burns en John Convertino (Calexico), Nick Urata (Devotchka) en Bernard Fanning (Powderfinger). In concert treedt hij doorgaans op in trio formatie, maar blijft zijn muziek rijkelijk georkestreerd klinken dankzij de goede elektrische-en akoestische instrumentenmix.
Madensuyu
Madensuyu (Foto: Christina Vandekerckhove)
Marissa Nadler
Marissa Nadler
Mountain Bike
Een veelbelovende Belgische groep uit het programma is het Brusselse Mountain Bike. De vier leden deden reeds ervaring op in bands als Thee Marvin Gays en Warm Toy Machine die ze nu bundelen in dit garagerock project. Hun zelfgetitelde debuut geeft alvast een uitstekende voorproever: een uniek stemgeluid, kleurrijke gitaarriffs en hier en daar wat overstuurde gitaaruitspattingen. Met name hun song ‘I Lost My Hopes (In Paradise)’ moet een stijlvolle afsluiter zijn voor het zomerseizoen.
Nicolas Michaux
Eind 2013 ging deze voormalige zanger van Eté 67 solo en deelde hij onder meer het podium met Bertrand Belin en Fauve op Les Nuits Botanique. Zijn reizen inspireerden hem om een reeks songs bij elkaar te schrijven in zowel het Frans als het Engels. Muzikaal ondersteunt Nicolas Michaux zijn integere stemgeluid met elektronica en gitaar. Een debuutalbum zou er aankomen bij de jaarwisseling.
Oaktree
Wie in april een kijkje ging nemen in de Vooruit tijdens de Record Store Day zal zich het optreden van Adriaan de Roover nog goed herinneren. Daar gaf de Antwerpenaar een korte maar overtuigende introductie in de muzikale wereld van zijn project Oaktree. De reden daarvoor was dat PIAS zijn debuut EP ‘Chapters’ op vinyl uitbracht. Met die plaat laat hij een fruitige cocktail horen van knisperende 2-step beats naast samples van akoestische instrumenten en field recordings in de achtergrond. Op de bühne vertaalt hij dit laptopgebeuren naar een semi-akoestische live-opvoering waarvoor hij zich omringt met een hele band. Harp, viool, piano & vocals kleuren zo zijn nummers bij tot organische stukken. Dat de artiest Four Tet aanhaalt als zijn voorbeeldfiguur mag dan ook niet verwonderen.
Pink Mountaintops
Pink Mountaintops is de band van Stephen McBean, beter bekend als de frontman achter Black Mountain, die na 5 jaar stilte met zijn nieuwe album alweer beland is aan een nieuw hoofdstuk. Gastbijdragen van J Mascis (Dinosaur Jr.), leden van Godspeed You! Black Emperor en Cold War Kids deden de hoop stijgen, maar die werd niet volledig ingelost. Zo kwam de plaat te wisselvallig over om echt van een hoogvlieger te kunnen spreken. Schizofrene zangpartijen en noisy gitaarriffs domineren het geluidspallet. Daarin zorgt het horizontaal uitgewerkte krautrock nummer ‘Ambulance City’ of de knettergekke hit ‘North Hollywood Microwaves’ voor een welkome afwisseling.
Sinkane
Sinkane
