Koen Kolbacher, een Limburgse Antwerpenaar van Oostenrijkse komaf, kan zich kennelijk beroepen op vrij muzikale vrienden die hij bovendien warm wist te maken voor zijn eigen muzikale kunsten. Vanaf 2007 liet hij producer en bassist Christophe Albertijn (o.a. Zita Swoon Group) en drummer David Schroyen (o.a. Millionaire, Creature With The Atom Brain) in nauw overleg en door middel van aardig wat knip- en plakwerk zijn nummers onder de noemer Birds That Change Colours klaarstomen voor een publiek. Verder werden hierbij nog wat gasten meegesleurd, met name Pascal Deweze (Nemo, Metal Molly, Sukilove, Broken Glass Heroes,..), Nathalie Delcroix (Laïs) en de eerder klassieke muzikanten Patrick Denecker (fluitpartijen) en de van een toepasselijk naam voorziene Piet Strykers (strijkers, draailier). Dit allegaartje maakt een vorm van poprock die onvermijdelijk nauw verwant is met folk. Een andere belangrijke component wordt gevormd door Kolbachers liefde voor The Beatles.
Experimenteel ruisend neemt ‘Oh So Tired’ een kabbelende start. Dit kabbelende loopt vervolgens naadloos over in een goedgeluimde Beatlesque vorm van pop, met waar nodig wat speelse muzikale lussen (“I’m oh oh lala so tired / … / What am I suppose to lala do”). Onderweg geeft het nummer – door middel van goedgeplaatste korte stiltes – verschillende malen de indruk dat het einde stilaan bereikt wordt. Evenveel keren neemt ‘Oh So Tired’ evenwel een nieuwe aanvang, op een manier die schatplichtig is aan The Beatles ten tijde van ‘Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band’. Naar het einde verschuift de sfeer nog even naar lome pop, om ten slotte uit te monden in een aangenaam slaaplustig en krakend psychedelisch klankpallet.
