Toen de Nederlandse saxofonist Paul van Kemenade (Rotterdam 1957) in 1974 naar het conservatorium trok, was er nog geen sprake van een jazzopleiding. Hij begon in de richting klassieke saxofoon, maar na enkele jaren werd hem duidelijk dat zijn toekomst meer bij de jazz en de geïmproviseerde muziek lag. Vanaf zijn twintigste begon hij eigen ensembles te formeren en in 1982 ontstond een kwintet dat anno 2009 op van Kemenade na helemaal van bezetting gewisseld is. Toch was de band duidelijk een project op lange termijn, want verschillende musici speelden meer dan vijftien jaar in de groep. Twee jaar na de oprichting van het kwintet verscheen een eerste album 'Call' gevolgd door 'Hot Koko' een jaar later. In 2008 kwam de recentste cd van het kwintet uit: 'Two Horns and a Bass', een plaat waarop van Kemenade ook in duo, trio en met een ander kwintet te horen is.
Buiten zijn activiteiten met het kwintet is van Kemenade ook te horen in andere bezettingen variërend van intieme duo's tot projecten met grotere ensembles als een symfonisch orkest, een harmonie, een bigband of een rockgroep.
Paul van Kemenade kreeg verschillende prijzen, waaronder de Podium Prijs (1984) en de Boy Edgar Prijs (1999).
Over de audio
In 'Same Two Horns, Same Bass' is van Kemenade te horen met trompettist Eric Vloeimans en bassist Wiro Mahieu (die ook deel uitmaakt van het kwintet van van Kemenade).
Het stuk zet in met een wiegende riff die vaag doet denken aan Miles Davis' 'All Blues'. Door het toevoegen van een extra altsaxstem wordt de harmonie mooi opgevuld, waardoor het geheel een opvallend zachte klank krijgt.
Na een verandering in de groove (richting trage swing) beginnen van Kemenade en Vloeimans elkaar af te wisselen als solist, waarbij terug opvalt hoe fraai de klank van hun instrumenten zich mengt. Van Kemenade klinkt het meest virtuoos en bebop-achtig, al laat hij zijn frases nooit helemaal vollopen met snelle uithalen. De soul van Cannonball Adderley schemert duidelijk door in zijn melodische benadering. Vloeimans houdt het nog rustiger, waardoor hij met zijn hese geluid en zijn spontane melodische benadering voor een extra knipoog richting Miles Davis zorgt. Na de solistische bijdrages van van Kemenade en Vloeimans keert de wiegende riff terug.
Meer over Paul van Kemenade / Eric Vloeimans / Wiro Mahieu
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
