Aan het eind van de jaren ’90 van de vorige eeuw verscheen de Australiër Paul ‘Pimmon’ Gough op het toneel van de abstracte en avontuurlijke elektronicamuziek. Gewapend met een uitgebreide kennis over geluidsopname en muzieksoft- en harware (Paul Gough is ook een radioproducer) maakt hij gelaagde geluidscollages door kleine geluidselementen elementen (ruis, clicks, bleeps, noise, dreunende en snerpende klanken) te loopen en in lange slierten door mekaar te verstrengelen. Zijn muziek is niet enkel fascinerend qua klanktextuur maar valt ook op door de organische wijze hoe deze klanken op elkaar zijn gestapeld en zo een emotionele zeggingskracht hebben verkregen
Deze track is de titeltrack van Pimmons laatste en vorig jaar verschenen album. Het album kwam uit op het Room40-label van zijn landgenoot en tevens muzikant Lawrence English. Op dit album is een Pimmon te horen die misschien bedachtzamer klinkt dan ten tijde van zijn eerste releases, maar langs de andere kant soms ook venijniger uit de hoek komt dan in zijn werk van de laatste jaren. Hij klinkt dan ook zeer uitgebalanceerd, waardoor zijn sterkte, de balans tussen nogal digitaal klinkend geluidsexperiment en emotionele zeggingskracht, overtuigend uit de verf komt.
Het nummer opent met onheilspellende, haast filmische aanzwellende en weer uitdovende klanken die onmiddellijk een broeierige sfeer weten te creëren. Een quasi-constante achtergronddreun trekt het geluidspallet verder open zonder zich echt op te dringen. Gaandeweg sluipen nieuwe klanken in de mix en op de achtergrond borrelen en sputteren abstracte klanken die de gelaagdheid van het stuk verhogen. Naar het einde toe schuifelen de achtergrondgeluiden meer en meer naar voren waardoor de totale klankkleur en de sfeer van dit stuk subtiel wijzigt.
