Enkele jaren geleden maakte een trio jonge gasten van amper veertien jaar de Jong Muziek wedstrijd onveilig met rauwe, onversneden, totaal onopgesmukte rechttoe rechtaan rock. Total Inversion heetten ze en ze schreven hun songs zelf. Die bleken verbazend goed in mekaar gezet en wat ook merkwaardig was, was het peil waarop deze ultra jonge wolven musiceerden (het genre in acht genomen, natuurlijk): eerlijke, frisse rock! Het rammelde soms nog in de breaks, maar ze kreeg zowat iedereen in beweging. Een prijs wonnen ze niet (dat zou hen toch geen goed gedaan hebben, want ze moesten nog flink doorgroeien in een op dat ogenblik niet te voorspellen richting), maar ze mochten hun kunsten na de competitie wel herhalen op het grote podium in de toen al flink uitdijende Kafé Koer van TAZ op het Oostendse stationsplein. Total Inversion was een winner, maar bleek geen alleenstaand geval: Freaky Age haalde de finale van Humo's Rock Rally in 2006, de jongste finalisten ooit. Het succesverhaal sindsdien is wellicht elke rockliefhebber bekend. De screamo's van Black Heart Rebellion zijn toch ook geen oudjes, blijken ook al een prijsbeesten en zijn, onder anderen,
big in Japan. De laatste Rock Rally werd zeer verrassend gewonnen door Steak Number Eight, met vijftien jaar de jongste winnaars ooit. Het is een teken aan de wand.
Deze lange inleiding om Henri Prosper, de zevende deelnemer aan Jong Muziek toch enigszins te situeren. Ze spelen een gelijkaardige soort muziek als de bovenstaande artiesten of zoals het te lezen valt op hun MySpace: "hypernerveuze murderballads in rochelglitter afgewisseld met MOD-pop". Waar is de tijd dat het nog gewoon grunge heette! Toen die anderen aan de oppervlakte kwamen, was dit duo uit Leffinge (dus Oostende) beslist ook al aan het rijpen. Het grote verschil is dat zij pas nu (ze haalden de finale van West-Vlaams Rocktalent 2007) in beeld komen, maar dat heeft één groot voordeel: de jongens zijn erg bedreven geworden.
Vooral drummer Mattijs Vanderleen maakt grote indruk met zijn perfecte techniek. Zijn slagsnelheid en souplesse mogen niet verwonderen: hij heeft een meesterdiploma klassieke percussie, volgde specialisatie drums aan de Popacademie van Rotterdam en wordt tegenwoordig zowat overal gevraagd, onder anderen door The Nursery Rhyme die ooit in Jong Muziek zaten. Het komt dus niet uit de lucht gevallen. Ondanks die technoflash kijkt Vanderleen de frontlieden, vooral dan Wouter Vanputte, met een minzame glimlach aan: hij heeft duidelijk nog overschot. Het speelplezier druipt ervan af.
Frontlieden, jawel, want sinds heel kort is Bart Uyttersprot erbij gekomen om keyboard te spelen en de muziek met samples te onderstrepen. Officieel is Bart "sound engineer SAE", dus ook al niet de eerste de beste. Al is hij maar kort bij de band, hij blijkt nu al vrij goed ingewerkt. Wouter Vanputte is de zanger en gitarist. Om hem draaien de songs. Hij overtuigt als gitarist.
Over de audio
In het iets meer ingehouden ochtendconcert in Fort Napoleon paste Vanputte's zang prima in het plaatje. 's Avonds, als de band zich ten volle gaf, leek die zang de zwakke plek, al kunnen vooralsnog onbekende technische problemen altijd een negatieve rol spelen. Dan wellicht toch niet het geluid
an sich, want al speelde het gezelschap in Club Terminus behoorlijk luid, het klonk allemaal prima, met een goede instrumentscheiding. Het is zeer voorbarig te stellen of de band zou gediend zijn met een extra zanger, want het valt aan te nemen dat de zich volledig gevende Vanputte zijn songs liever zelf brengt.
De band speelde verschillende sets in het fort en in het station al ging het grotendeels om een andere volgorde. De niet van soul gespeende lappen rauwe rock bevatten nogal wat sfeer- en tempowisselingen, maar die worden feilloos uitgevoerd en zijn blijkbaar een waarmerk van de band geworden. De zwaarwichtige, maar interessante thematiek van 'Revenge Of My Father' werd niet meteen in de muziek gereflecteerd, maar hapklare brokken als 'Border Person', 'Skeleton Harvy', 'Blue Foaming Waves' en 'Damned' gingen er vlot in.
Hoewel Henri Prosper uit het naburige Leffinge komt, waren noch het fort, noch de club gans gevuld. Het kon het ongebreidelde enthousiasme van het trio niet dempen. Dat de commentaartjes van Vanderleen nogal streekgebonden waren, is geen punt: dat schept een band met zijn publiek, dat terwijl veel formaties in de stijl hun toehoorders liever "modieus" de rug toekeren. Een echte verklaring voor de wat bizarre naam ,,Henri Prosper'' was er niet bij.
Een aangename kennismaking met een merkwaardig trio was het alleszins, maar de stijlbreuk met de andere acts in de wedstrijd wordt er alleen maar groter door. De spanning ook, gelukkig maar!
Tekst: Antoine Légat
Audiotrack: Zjakki Willems
Meer over Theater Aan Zee - Henri Prosper
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
